Και να φανταστείς,νόμιζα ότι είχα ανάγκη από ύπνο.Η μέρα μου ξεκίνησε πολύ νωρίς-για κάποιο λόγο που δεν ξέρω-και δεν φρόντισα ως τώρα να τη γεμίσω με τίποτε αξιόλογο.Το αξιόλογο βέβαια για μένα θα μπορούσε να είναι μόνο κάτι νεόφερτο κι έτσι μάλλον είναι απόλυτα δικαιολογημένη η πρωινή μου μετριότητα..Άλλωστε τί το νεωτερίστικο μπορεί να επιφέρει ένας μαλάκας ταρίφας,ένα κρουασάν και ένας νερουλός γαλλικός καφές σ ένα γειτονικό καφέ?Από την άλλη θα πρέπει να αρχίσω να αναρωτιέμαι για τη συμβιβασμένη μου φύση..Μήπως όλος αυτός ο εφησυχασμός δεν στοχεύει ξεκάθαρα στην πολυαγαπημένη μου ηρεμία?Μήπως κατά βάθος παραείμαι κατατρεγμένος από τα στανταρισμένα και παρελθόντεια συμπεράσματα και τα χω παρατήσει?Ο κανονικός κόσμος μεταμφιέζεται , στολίζεται , αρωματίζεται και κάνει κεφάλι σε οτιδήποτε παραλιακό.Βέβαια,όλες οι ανθρώπινες αντιδράσεις υποθάλπτουν μια ψυχασθένεια.Και μάλλον η δική μου συνεπάγεται και μια εν γένει εγκόσμια απόρριψη..Έτσι να το δεχτώ..

είμαι νυχτερινός τύπος..απ αυτούς που προτιμούν να σηκώνονται απ το σεξουαλικό τους κρεβάτι στις 4 η ώρα το πρωί και αναρωτιούνται γιατι πάλι νοιώθουν μόνοι.Και σκέφτονται την πρωινή επιχειρηματολογία που θα δικαιολογήσει την ανακάλυψη από τον εχθρό του φαινομένου της διανυκτέρευσης τους στον καναπέ.

Είναι και επισήμως διαπιστωμένο..Είμαι έρμαιο του εαυτού μου.Εγώ είμαι αυτός ο οποίος θα επιλέξει κατα βούληση τον πρόσιμο οποιασδήποτε ουδέτερης σκέψης μου.Είμαι ο παντοδύναμος διαχειριστής της ψυχολογίας μου και συνάμα διαθέτω την εξαιρετική δυνατότητα να αυτοτροποποιώ την χρωματική διάθεση των στιγμών και των ανθρώπων μου.Παράλληλα,καταφέρνω -επιδεικνύοντας συγκλονιστική αναισθησία-να επιβιώνω των βασάνων μου, πλασάροντας συγκλονιστικής ηλιθιότητος ερμηνείες ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.Αντιμετωπίζω τις θνητές δυσκολιές μου ως θάνατο και διακατέχομαι απο ενα σύνδρομο πανικού που γαληνεύει μόνο όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου.

Στις μέρες και στις νύχτες μου είμαι μόνος.Κι όσο περνούν κυκλικά οι ώρες μου, φεύγει και ο εαυτός μου.Μένω εγώ και φεύγει o εαυτός μου.Όλα ζητούν μια κουβέντα αλλά εγώ ζητώ μια αφορμή.

Στις δύσεις μου,κάθομαι και βλέπω για να ζηλέψω τα χρώματα.Και αυτή η εικόνα,είναι η ηρεμία που ανέχομαι.Που μετά από λίγο θα πνιγεί στον εγωισμό για λίγη συντροφιά και έρωτα.Πόσες φορές τα ξαναείδα,συνεχόμενες?Πόσο απλά συνηθίζεις τις ουσίες αν είσαι μόνος..

Το βράδυ θα ξαναπαίξω το παιχνίδι που μ εξαφανίζει,που με βγάζει απών.Για να ξορκίσω τον εγωισμό που θα συναντήσω και άυριο.

Στις νύχτες μου θα δω τις μέρες μου.

Η μαλακία είναι πως το "θέλω" το δικό σου, αυτοκτόνησε και δεν το ξέρει

Πύρωσε η ώρα μου χτες και σκότωσα το μυαλό μου.Και το παράξενο ήταν ότι δεν πόνεσα.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να νοιώθεις και τα μάτια μου συνέχισαν να βλέπουν.Έβγαλα τα ρούχα μου και μαγείρεψα.Τηλεφώνησα σ'ένα φίλο μου και του είπα πως δε θέλω.Και γέμιση ήταν η ικανοποίηση της ζωτικής μου επιθυμίας.

Δε χρειάστηκε να ξημερώσω για να κερδίσω.Ούτε να παίξω για να πλουτίσω το αίμα μου.Στο βάθος,το μεγαλύτερο θέλω μου με ήθελε μόνο.Και δεν κατάλαβα αν όλα αυτά ήταν χειροπέδες ή φωτιά για το τσιγάρο μου.Ένιωσα τον εθισμό μου στην νικοτίνη και το οξυγόνο,τον εθισμό μου στο σώμα μου.Ο Μεσσαίωνάς μου ήταν φως και μασκάρεμα.Ύστερα πίστεψα πως ήταν μίσος άλλων,πως βαριέμαι.Ύστερα πίστεψα πως έχω δύο πόδια κι αφή.Και πως δεν είμαι σε θέση..

Και ξάφνου νά σου το μούδιασμα..Αλλά το καλό το μούδιασμα..ξέρεις..Του βλέμματος..το σοκ..το ξαφνικό..το αναπάντεχο..Και μετά αναρωτιέσαι,είσαι εσύ?Και τι θα κάνεις?Θα φύγεις και εσύ?Όχι πως έμεινες ποτέ αλλά κάτσε..Νομίζω-ή μάλλον θέλω να νομίζω-πως ίσως θα το χες και σύ ανάγκη.Και είναι τρομακτικό ,αλλά νιώθω πως θα μπορούσα να σε ερωτευτώ την επόμενη φορά που θα σ έβλεπα.(Ναι για σένα είναι)(Και ναι,βαρέθηκα την ανθρώπινη μαλακία εδώ μέσα και δε με νοιάζει αν το ξέρεις)

Αποφάσισα και πάλι να μηδενίσω τις ανθρώπινες επαφές μου.
Και έμμεσα τον εαυτό μου,για τις υπέροχες και πηγαίας έμπνευσης επιλογές μου...
Και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε κάμπιες όταν έρχεται η ώρα της επαφής και της γνωριμίας.
Και η απάντηση ¨φόβος" μου δημιουργεί αναγούλες γιατί η ζωή είναι μικρή.
Και είναι ότι πιο θλιβερό ,το ματαιόδοξο αυτού του αναδυώμενου προσωπείου,γιατί χρωματίζει με σκατί τις στιγμές και εξαφανίζει την οποιαδήποτε ελπίδα λύτρωσης.
Από την άλλη,ίσως είναι ξεκάθαρο πια πως η ανάγκη είναι το χειρότερο καρκίνωμα όλων...
Και γι αυτο βαφτίζεται θεός και λυτρωτής ο οποισδήποτε διαφορετικός και γι αυτό μόνο το άγνωστο έχει ξεμείνει πια για να αξιώνει τον τίτλο του μαγικού.
Ειλικρινά μισώ την μικρότητα και μισώ και όσους με ανάγκασαν να πιστέψω ότι το χρωματιστό,για να μείνει χρωματιστό,μας θέλει σε απόσταση.
Κοίτα που όμως παρ όλα αυτά συνεχίζω να πιστέυω πως είσαι η μόνη μου ελπίδα,κι ας κρύβεσαι πίσω απο 10 σειρές.
Κι ας φοβάσαι να με φέρεις κοντά.

Αν ονειρευόμουν κάτι,αυτό θα ήταν πολύχρωμο και εξελίξημο.Θα ήταν ζωηρό και ήρεμο, με δόσεις κανέλας.Αν ήμουν ρεαλιστής-που είμαι και δεν είμαι-θα ονειρευόμουν μια αγκαλιά γαλάζια,μια αγκαλιά ύπνου άσπρη και μια αγκαλιά έρωτα ρόζ.Κι αν το όνειρό μου αυτό υπήρχε αύριο, θα το πήγαινα βόλτα πάνω στις ράγες,αναζητώντας λίγη κουβέντα και μια ειλικρινή κίνηση που θα με σοκάρει.