Πύρωσε η ώρα μου χτες και σκότωσα το μυαλό μου.Και το παράξενο ήταν ότι δεν πόνεσα.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να νοιώθεις και τα μάτια μου συνέχισαν να βλέπουν.Έβγαλα τα ρούχα μου και μαγείρεψα.Τηλεφώνησα σ'ένα φίλο μου και του είπα πως δε θέλω.Και γέμιση ήταν η ικανοποίηση της ζωτικής μου επιθυμίας.

Δε χρειάστηκε να ξημερώσω για να κερδίσω.Ούτε να παίξω για να πλουτίσω το αίμα μου.Στο βάθος,το μεγαλύτερο θέλω μου με ήθελε μόνο.Και δεν κατάλαβα αν όλα αυτά ήταν χειροπέδες ή φωτιά για το τσιγάρο μου.Ένιωσα τον εθισμό μου στην νικοτίνη και το οξυγόνο,τον εθισμό μου στο σώμα μου.Ο Μεσσαίωνάς μου ήταν φως και μασκάρεμα.Ύστερα πίστεψα πως ήταν μίσος άλλων,πως βαριέμαι.Ύστερα πίστεψα πως έχω δύο πόδια κι αφή.Και πως δεν είμαι σε θέση..