Επειδη δε μπορω να με αντεξω που δε σ´εχω
Αυτη μου η νυχτα θα μεγαλωσει,θα γινει τεραστια
Και δε θα τους ξημερωσει μεχρι να γυρισεις
Κι αν δω πως αργεις - πως εχω αρχισει να μυριζω
Θα βγω να κολλησω στους δρομους τη φιγουρα σου
Για να προλαβω να βαψω το τελος μου στο χρωμα σου
Πριν φυγω μαζι με τη ζωη τους

Πρόσκληση για το Μεγάλο Φεστιβάλ και πήραμε τους δρόμους
όλοι εμείς οι με Copy Paste μετέπειτα ζωές - δεν τις λες - και μούρες
μα με μια κοινή αποτυχία - αυτό το διαρκές πένθος χρόνια τώρα
γιατί δεν ήταν έτσι παλιά και δεν ξαναήταν μετά
Για να'ρθει το σήμερα και να 'μαστε ξανά εδώ, όσο μαζί γίνεται, όσο και τότε
να μας βαρέσει με σινιάλο μεσάνυχτα και κυνήγι θησαυρού - για το ποιός θα βρεί τι φταίει
Λες και το βρήκε κανείς ποτέ ή θα το βρεί
αλλά απ' την άλλη, είναι παιχνίδι και δεν έχει να κάνει
και που θα πάει, κάπου μέσα σε όλες ,η μία η ίδια η κάτασπρη η στιγμή - εγώ την είχα ζήσει,εσύ?
Αυτή που θα μας τραυλίσει όπως τότε - γιατί πόσο ν΄αντέξεις μια νέα ψυχή να φωτοσυνθέτει - να ξεπαρθερνιάζει κόσμο - να υπερηφανεύεται που θα μας ζήσει για πάντα
Ζητάς για να πνιγείς σε αναίτιου πένθους δάκρυα -δικά μας
με την απόλυτη ομορφιά εκείνης της αίσθησης πως όλα είναι καινούρια
για να ξανακοροιδέψεις επιτέλους όπως τότε, τους ζώντες παλαιώθεν
που δεν παίζουν άλλο

Αραιά και που κάποιος πεθαίνει
έτσι ακραία - βιολογικά
Κι όταν δεν, τότε συμβιώνω με συστήματα σε αποσύνθεση
άλλωτε χαριτωμένη - μα κυρίως θλιβερή

Όταν μου πεθάνεις
θα συμβιβαστώ με τα τσιγάρα μου
Και θα πλακώσω τρία τέσσερα ηρεμιστικά
για να μη μου τρέμουν η γή και τα πόδια

Οι φίλοι μου θα ξαναεμφανιστούν
και θα μ'αφήσουν να διαλέξω έναν που θ' άγαπώ όσο εσένα
Για να μου κάνει κάποια χαζά αστεία
και να μη μ'αφήσει να κοιμηθώ μόνος

Τη μέρα που θα σε κρύψουνε
Και θα σε βάλουνε ν' ακολουθήσεις Τη ρέγουλα
Θα πάψω ν' αγαπώ έτσι ανεύθυνα
Και θ' αφήσω εδώ πάνω μια φωτογραφία σου να μου τεστάρει τον καιρό