Δεν είσαι εδώ κι αυτό είναι κακό
Γιατί εγώ δεν έχω φύγει
Ούτε θέλω
Και μπορώ να μιλάω για 'σένα συνέχεια
Σ' εμένα
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Είναι σα να ξυπνάς μ'αυτόν τον απαίσιο πόνο στον αυχένα
Και να καταράσσεσαι την αποτυχημένη σου επιλογή να κοιμηθείς στον καναπέ
Να σκέφτεσαι πως το να φτιάξεις καφέ είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο
Και να τα παρατάς και να ξανακοιμάσαι μιας και ποτέ δε θα ξεφύγεις απ'αυτήν την παραίτηση
Πόσο μάλλον από την απίστευτη ώθηση που σε οδηγεί χρόνια τώρα στο να είσαι μαλάκας
Και να καταράσσεσαι την αποτυχημένη σου επιλογή να κοιμηθείς στον καναπέ
Να σκέφτεσαι πως το να φτιάξεις καφέ είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο
Και να τα παρατάς και να ξανακοιμάσαι μιας και ποτέ δε θα ξεφύγεις απ'αυτήν την παραίτηση
Πόσο μάλλον από την απίστευτη ώθηση που σε οδηγεί χρόνια τώρα στο να είσαι μαλάκας
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Ξέρω πότε θα γελάσεις,πότε θα κλάψεις,πως θα ξεφτιλιστείς και πως θα προχωρήσεις.
Ξέρω πως έχεις περάσει από δω με άλλη μούρη και πως δεν κρύβεις εκπλήξεις-και πως θα ξαναπεράσεις.
Και γι' αυτό δε βρίσκω για ποιόν λόγο θα πρέπει να με προβληματίζει η δειλία μου.
-Δεν είμαστε παρά μια τραγική εγκεφαλική επανάλυψη αιμομειξίας.Όμοιοι μεταξύ ομοίων,συμβατοί και προβλεπόμενοι,κακοκουρδισμένοι όσο δε πάει-.
Βέβαια -θα πρέπει να το ξέρεις- είμαι λιγάκι επικίνδυνος μιας και την αλήθεια μου δε τη θεωρώ καθόλου σχετική.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ζω με την αναζωογονητική πεποίθηση πως είμαι πρωτότυπος
Αλλά ποιό το νόημα να είσαι κάτοχος πένθιμης αλήθειας;
-Για να δίνεις λόγο ύπαρξης σ' αυτούς που πλασάρουν ως ιπτάμενα τα μυαλά τους και ξυρίζουν το στηθος τους
-Ή για να βαφτίζεις ως "ιδιαίτερα"-χωρίς να σου δίνεις λογαριασμό- τα όποια όμορφα καλουπωμένα πλασματάκια τύχει και γοητεύσεις.
"Η δασκάλα σήμερα μας έμαθε πως της απόλυτης γνώσης έπεται η ελπίδα"
Μα..το κύριο γνώρισμα των ηλιθίων;
Ξέρω πως έχεις περάσει από δω με άλλη μούρη και πως δεν κρύβεις εκπλήξεις-και πως θα ξαναπεράσεις.
Και γι' αυτό δε βρίσκω για ποιόν λόγο θα πρέπει να με προβληματίζει η δειλία μου.
-Δεν είμαστε παρά μια τραγική εγκεφαλική επανάλυψη αιμομειξίας.Όμοιοι μεταξύ ομοίων,συμβατοί και προβλεπόμενοι,κακοκουρδισμένοι όσο δε πάει-.
Βέβαια -θα πρέπει να το ξέρεις- είμαι λιγάκι επικίνδυνος μιας και την αλήθεια μου δε τη θεωρώ καθόλου σχετική.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ζω με την αναζωογονητική πεποίθηση πως είμαι πρωτότυπος
Αλλά ποιό το νόημα να είσαι κάτοχος πένθιμης αλήθειας;
-Για να δίνεις λόγο ύπαρξης σ' αυτούς που πλασάρουν ως ιπτάμενα τα μυαλά τους και ξυρίζουν το στηθος τους
-Ή για να βαφτίζεις ως "ιδιαίτερα"-χωρίς να σου δίνεις λογαριασμό- τα όποια όμορφα καλουπωμένα πλασματάκια τύχει και γοητεύσεις.
"Η δασκάλα σήμερα μας έμαθε πως της απόλυτης γνώσης έπεται η ελπίδα"
Μα..το κύριο γνώρισμα των ηλιθίων;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)