Τι σκατα συνέβει?Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σκατά συνέβει?Ώστε είσαι εσυ?Ρε..σε παρακαλώ...μείνε...μείνε...

Ισορροπία και βλακείες..Σιχάθηκα τις αυταπάτες και τις ελπίδες μου.Τον ξεπεσμό του να το παίζω τυφλός και θύτης.Μισώ και φτύνω την εξάρτηση και την ανάγκη μου.Και μπαίνω σε διαδικασία σωτηρίας.Για να κουμαντάρω κάπως τα εσωτερικά μου τα σκατά.Να μπορέσω να γυρίσω στο πολυαγαπημένο μου μηδέν.

Σίγουρα δεν υπάρχει ασπρίλα και σήμερα.Σαν να κλαίει πάλι κάτι έξω,σαν να κρυώνω λιγάκι.Δεν είναι σύμπτωση όμως.Γιατί έχω πάλι αυτήν την αίσθηση του "εκ των άνωθεν" εμπαιγμού.Οπότε ας μην ταράζομαι..Είναι ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα..Μονάχα που νιώθω λιγάκι πιο μετέωρος.Κι αυτό γιατί δεν είδα το δέρμα σου αυτές τις μέρες.Και μαράζωσα απελπιστικά..Και το είδε άλλος και σαν να σάπισα και λίγο..Αλλά μάλλον απέκτησα ακόμα έναν λόγο για να δικαιολογήσω και την σημερινή ακινησία μου.

Να μωρο..Σε φαντάστηκα δίχρωμο και είδα πως δεν είσαι δεμένο και..ο ζωτικός μου χώρος..ξέρεις..

Το θέλω μας..Κατάφεραν και μας το αρρώστησαν και αυτό.Βρήκαν τρόπο και του πρόσθεσαν μια άνω τελεία που με τον καιρό άρχισε να χάνει ύψος.Βρήκαν τρόπο να του μουδιάζουν τα χέρια και κατά έναν περίεργο τρόπο μας αμαύρισαν την όποια επαφή.Μας ταμπουρώσανε σ'ένα κρυφό και άυλο πένθος και πλημμύρισαν με κτηνωδία την επιφαινόμενη δόξα μας.Ένα λάθος μέτρημα και ένα ζωώδες έστικτο ήταν αρκετά για να αποτελειώσουν την επαναστατική μας αύρα.Το πάθος μας κατέληξε ανορεκτικό.Όπως και το θέλω μας.. Που όμως πάντα ήταν μόνο του..

Είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί..Να βρεθώ μόνος με όλους εσάς κλειδωμένος σ ένα δωμάτιο και να τύχω πλήρους αποδοχής.Να γίνω το επίκεντρο,να καταστώ το αντικείμενο του πόθου και να θεοποιήσετε τα μυαλα και το πουλί μου.Να καταπιείτε το κλειδί και να με κοιτάτε με πηχτή λαγνεία και αμηχανία ακόμα κι όταν δε σας βλέπω.Και να μείνω εκεί παγωμένος με τη χρόνια καταθλιψή μου σε αμφισβήτηση και την παθογενή μιζέρια μου σε αναβρασμό.Να προσπαθώ να αποδεχτώ την εκτέλεση του προσταγματός μου από τη μοίρα και να επιχειρώ να επιβιώσω σ'ένα παρόν που πριν από λίγο ήταν απλώς μια ονείρωξη.Να χτυπάω το κεφάλι μου στην πόρτα και να νιώθω πιό μόνος από ποτε χωρίς τα ηλίθια όνειρά μου σε παράταξη.

Πόσο όμορφα μπορω να νιώσω με δύο ποτά..Μεχρι που βρίσκω και νόημα και στις συναναστροφές μου.Και μου φεύγουν και οι κακές οι σκέψεις για λίγο.Για λίγο όμως..
Γιατί έχω αυτό το πρόβλημα..Είμαι με όλους και είμαι μόνος.Και είναι τόσο ειρωνικό που και σε αυτό είμαι ίδιος με τους άλλους..
Όμως μ'αρέσει που σε αγαπάω τόσο,θα σε θυμάμαι και πάντα,κι ας βλέπουμε το τέλος..Και μη νομίζεις,μ'εκνευρίζει που μας τελειώνει λες και είναι ενα ντεπόζιτο με βενζινη,έτσι ήταν μωράκι μου πάντα και έτσι θα είναι..Είναι κοινό και αυτό για όλους μας..Εσύ κοιτά να με κοιτάς μ αυτά τα μάτια μέχρι να σε παρασύρει η ανάγκη σου,μέχρι να καταλάβεις πως αγάπη θα βρεις και με άλλα χρώματα..Κι όχι μόνο με το σκατί μου..Και ξέρεις τι μωράκι μου?Δεν θα πατήσω ποτέ σε αυτό το μαγαζί,δεν θα αντέξω να σε δω να με ξεπερνάς,δεν είναι υποχρεωτικό να το ζήσω αυτό ψυχή μου..Απλά μωράκι μου,να..γιατί δε μου κλαψες ποτέ?Δε θα σου αρέσει που θα φύγω,θα το δείς,μη μ'αφήσεις ακόμα μωρό μου,ποιος θα σου πάρει τα δάκρυα?

Δε μου βγαίνει τώρα τελευταία και μου κάθεται και βαριά η αλλαγή μου.Μα πότε επιτέλους θα επέλθει η πολυπόθητη αναισθητοποίηση..?Όχι για τίποτε άλλο,αλλά να κουράστικα μ'αυτό το παιχνίδι.Και υποθέτω ότι θα πρέπει κάπου να χω και γω μέσα μου ένα απο αυτά τα κουδούνια που σε ειδοποιούν όταν φτάσεις.Αλλά γιατί δε βαράει τόσα χρόνια το κωλοκούδουνο?Και με τρομάζει και η φάση μου αυτήν την περίοδο..Με πιάνω να αναζητώ την ουσία..Μάλλον ήρθε η ώρα μου για διακοπές.

Δυστυχώς δεν είμαι ετοιματζίδικο σκέυασμα τυλιγμένο με κορδέλα.Πιο πολυ μοιαζω με σακουλάκι μάυρο που βρωμάει σκατα και έτσι δεν μπορώ να κερδίσω ακούραστα τους πιθανούς αγοραστές.Καθένας όμως κοτάει την ευκολία του,δεν μπορώ να τους κατηγορήσω..Οπότε αν τώρα καταφέρω και απαγκιστρωθω της σκατίλας μου,τι τέλειο ερωτεύσιμο προιόν που θα γίνω ξαφνικά..

Θα φορέσω τα όμορφα ρούχα που μου διάλεξε το μωράκι μου σήμερα.
Θα πάω να συνθλίψω όλες τις διψασμένες ψυχές που θα ξεροσταλιάζουν στην σημερινή τελετή.
Θα κερώσω το μαλλάκι μου και θα κρύψω τους μάυρους κύκλους μου πίσω απ'τα rayban γυαλάκια μου.
Θα οδηγήσω εγώ και ανοίγωντας την πόρτα θα αποκαλλέσω τον μπαμπά μου Γιώργο.
Θα γεμίσω το πιάτο μου μόνο με τυριά.
Θα βρω πεζούλι με κάκτο και άποψη για να ακουμπήσω.
Θα παρατήσω το σόι μου και θα γαιδεύω γάτες.
Θα πετάξω την χαρτοπετσέτα μου στον μακρινότερο τενεκέ.
Θα γεμίσω το πορτοφόλι μου με δικηγορικές κάρτες και θα τις μοιράζω μαζι με καπότες.

Ένας ακόμη ανήσυχος ύπνος,ένα απρόσμενο ξύπνημα και μία ατμόσφαιρα που μυρίζει απελπισία και καπνιστό σάπιο μήλο.Πράσινο..
Θα γράψω πέντε γραμμές είτε θέλω είτε όχι.
Γιατί η ώρα είναι 6 παρά.
Σήμερα διαφαίνεται μια δύσκολη μέρα και θα'ναι σχεδόν απίθανο να ξαναβρώ χρόνο να αυτοπυροβοληθώ.
Ας φάω για πρωινό λίγα απ'τα πολυβιταμινούχα σκατά του μυαλού μου,λοιπόν.
Το εγώ μου,άλλωστε, έχει περισσότερες ζωές και απο μια γάτα..δεν έχω ανάγκη εγώ..