Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Γίνεται αυτό που φοβόμουν.Ουρλιάζω σ'ενα χαρτί.
Παρατηρώντας τη ζωή μου βαλμένη σε κίνδυνο,σε sos λύτρωσης,να χρίζει σωτηρίας.
Κατ'επιλογή μου!
Να μου διεκδικώ επισκευή άμεση και να ζω έτσι.
Σαν εκ του φυσικού ανικανοποίητος.
Με μια πατωμένη ρουτίνα να μου σφαλιαρίζει τα μυαλά.
Να αντικρύζω τον πάτο μου μου και να μην μπορώ να τον τιθασεύσω.
Γιατι απλά έτσι είναι.
Έτσι είμαι.Ετερόφωτος.
Σε μια κλειδωμένη κατάψυξη με παγωμένα μάγουλα.
Να μου σκοταδιάζει η πρόοδος και να μη μπορώ να τη δώ.
Να μη ξέρω που να ψάξω.
Και να φοβάμαι τον κόσμο σου,δεν είσαι μόνος και γιατί να σε χρίσω?
Moy φταίει που δε ξέρω,σε ξέρω και που δε ξέρω πως γεμίζω,αν είμαι μισοάδειος ή μισογεμάτος.
Και τα χω καλά με το λαχνό μου αλλά τελικά όχι με μένα.
"Ψευδαίσθηση ισορροπίας αντί για ομοιοπαθητικά"...
Αφού τα βράδια που μαι μόνος φοβάμαι και να κοιμηθώ.
Πως ζείς?

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Να΄μαι πάλι εδώ,ο κορυφαίος συμβουλάτορας των ζωών τους.Αλλά τιμωρούμαι,δεν έχω παράπονο.Να,νομίζω μυρίζω την αγκαλιά τους.Αλλά φτάνει τώρα..τσούζει λιγάκι..Έχω κι αυτό το γνωστό προβληματάκι με το αμέτοχο μου..Είσαι λίγο και εσύ..Ισως πολυ..'Ισως και το ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία το εσύ,το πολύ ή το λίγο..Αφου το έμαθα αυτό το μάθημα,ας μη το ξεχνάω.Απλώνεις τα χέρια ως εκεί που φτάνεις..Απλώνεις τα χέρια ως εκει που φτάνεις..

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Τώρα που έφυγες είναι ίσως πιο πιθανό να σε συναντήσω.Γιατί αυτό το περίπου τόσα χρόνια με κούρασε.Αλλά τώρα από που να ξεφύγεις..Θα είμαι και πιο συμπαθητικός όταν με δεις κι ίσως θελήσεις και μου παίξεις λίγο πιάνο.Θα ξέρεις και την αλήθεια για το τραγούδι σου.Μου τη χρωστάς και μένα,δεκαπέντε χρόνια ήταν αυτά.Ποιός άλλος θ'ακουμπούσε το αγνό του στα χέρια κάποιου ξένου?Και σκέψου ότι δεν έχεις δει καν πως είναι το σπίτι μου.Μονάχα να σκας ήξερες δεξιά και αριστερά στους τοίχους μου.Κι ήσουν νομίζω πάντα θλιμμένος.Όμως ήμουν καλή παρέα,έτσι δεν είναι?

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο,γιατί μου φέρεσαι έτσι?Δε σου κανα κακό ποτέ,μοιάζω με κάτασπρο προβατάκι.Ούτε σε αμφισβήτησα,δε το μαρτύρησα πουθενά .Κι εσύ ξανάρχισες πάλι να με αντιμετωπίζεις σαν εξαρτημένο θύραμα κι αυτό μου τη σπάει επειδή - δε θα πώ. Αλλά μάλλον αυτό το έκανες από πάντα επειδή ήταν προφανής η αντοχή μου να συγχωρώ .Όμως να ξέρεις,αν αυτό είναι το τίμημα της μονογαμικότητάς σου δε το πληρώνω άλλο.Είναι χαριτωμένο να'σαι μωρό αλλά δεν είμαι έτοιμος να γίνω πατέρας ακόμη.
Και εντάξει,ας είμαι εγώ εδώ και εσύ εκέι απόψε,αλλά αύριο?Ξέρεις πόσο ψυχοφθόρο είναι να πιάνεις περιφερειακό και να μεταναστεύεις μες στην πόλη βραδιάτικα?Πόσο γελοίο είναι να αναγκάζομαι να μοστράρω την αξιοπρέπειά μου ενώ απλά θέλω να κοιμηθώ?Κι ούτε καν μπορώ να περιπαίξω την μοναξιά σου..Δεν μου αγόρασες ποτέ οδοντόβουρτσα για να στην πάρω και να φύγω.
Είναι χαριτωμένοι μωρε οι καυγάδες μας ,αλλά βλέπεις..Το μυαλό μου καεί πολύ βεζίνη.Έχω καμένες φλάντζες.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Η τέλεια τουαλέτα μου..Το τέλειο υπερημίδιπλο κρεβατάκι μου..Ξέρω απ'έξω τι βήματα πρέπει να κάνω για να φτάσω στην κουζίνα μου.Είμαι υπερήρωας στο ίδιο μου το σπίτι.Μπορώ να κινηθώ στο απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά ν'ανοίξω την πόρτα του ψυγείου..Και τί τέλειο που είναι να μη φοβάσαι την ίδια σου την οδοντόβουρτσα..Κι εννοείται μ' αρέσουν οι σπιτικές μου γεύσεις..

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Νιώθω τόσο μόνος.Μάλλον γιατί έχω τόσο πολύ διάθεση για λίγο πάθος αυτή τη στιγμή.Ή για λίγη φιλία.Ή για κάτι με σάλτσα και πατάτες τηγανιτές.Και ένα ζουμερό μπιφτέκι δε θα με χαλούσε.