Γίνεται αυτό που φοβόμουν.Ουρλιάζω σ'ενα χαρτί.
Παρατηρώντας τη ζωή μου βαλμένη σε κίνδυνο,σε sos λύτρωσης,να χρίζει σωτηρίας.
Κατ'επιλογή μου!
Να μου διεκδικώ επισκευή άμεση και να ζω έτσι.
Σαν εκ του φυσικού ανικανοποίητος.
Με μια πατωμένη ρουτίνα να μου σφαλιαρίζει τα μυαλά.
Να αντικρύζω τον πάτο μου μου και να μην μπορώ να τον τιθασεύσω.
Γιατι απλά έτσι είναι.
Έτσι είμαι.Ετερόφωτος.
Σε μια κλειδωμένη κατάψυξη με παγωμένα μάγουλα.
Να μου σκοταδιάζει η πρόοδος και να μη μπορώ να τη δώ.
Να μη ξέρω που να ψάξω.
Και να φοβάμαι τον κόσμο σου,δεν είσαι μόνος και γιατί να σε χρίσω?
Moy φταίει που δε ξέρω,σε ξέρω και που δε ξέρω πως γεμίζω,αν είμαι μισοάδειος ή μισογεμάτος.
Και τα χω καλά με το λαχνό μου αλλά τελικά όχι με μένα.
"Ψευδαίσθηση ισορροπίας αντί για ομοιοπαθητικά"...
Αφού τα βράδια που μαι μόνος φοβάμαι και να κοιμηθώ.
Πως ζείς?