Τρίτη 27 Μαΐου 2008


Όταν χάνεις τη στόχευση ,είτε λόγω ανθρώπου είτε λόγω φθοράς, έρχεται εκείνη η τραγικά απαράδεκτη ώρα που πρέπει να επιλέξεις.Και είναι η σειρά σου να βιώσεις τότε και εσύ την χρόνια ιστορία της πάλης των εγκεφάλων που θέλουν ή πρέπει να εξατομικευτούν. Το σύνηθες είναι, στις περιπτώσεις αυτές, η τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης να ξεκινά ένα πάρτυ το οποίο καταλήγει σε μια στάυρωση της αγνότητας και της ελευθεριότητας της ψυχής σου. Είναι τότε που η ανθρώπινη μαλακία κατακλίζει για κάποιο διάστημα τη ζωή σου και το μόνο που αποκομίζεις απ'αυτήν την πάλη είναι η διδαχή πως μελλοντικα θα πρέπει να ορθώνεις άμυνες.Όχι που εσύ θα γλύτωνες..
Εχω κάτσει στα γρασίδια και δεν οδηγεί πουθενά.Έχω πάρει φραπέ με ένα ευρώ και δεν οδηγεί πουθενα.Μονάχα που όταν ήμουν νεώτερος όλα αυτά μου έδιναν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και ένοπλου αγώνα.Αλλά ως εκεί.Και μάλλον φταίει που τα μυαλά μου σάπισαν πια και ψάχνουν αλλού για τέτοιες υπόγειες ηδονές.Πλέον είμαι χαρούμενος με μια καρέκλα,ένα πακέτο νικοτήνη και μια ελπίδα για βραδυνή μελαγχολική πόση.

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Σήμερα ήπια μόνος μου το λίγο παραπάνω που δεν έπρεπε και με ισοφάρισαν στο 89' και έκανα χέρι στο 93'.Οπότε μου άξιζε μια προσωπική αυτομαστίγωση με βραδυνό περίπολο στο μπαλκόνι του σπιτιού μου