Εχω κάτσει στα γρασίδια και δεν οδηγεί πουθενά.Έχω πάρει φραπέ με ένα ευρώ και δεν οδηγεί πουθενα.Μονάχα που όταν ήμουν νεώτερος όλα αυτά μου έδιναν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και ένοπλου αγώνα.Αλλά ως εκεί.Και μάλλον φταίει που τα μυαλά μου σάπισαν πια και ψάχνουν αλλού για τέτοιες υπόγειες ηδονές.Πλέον είμαι χαρούμενος με μια καρέκλα,ένα πακέτο νικοτήνη και μια ελπίδα για βραδυνή μελαγχολική πόση.