Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

O κάποιος που έζησε εδώ μαζί μας, σε μικρά δωμάτια, με μικρά ποτήρια, βρώμικα μπαλκόνια και σκαλωμένες εξώπορτες
Που έγινε φάντασμα για να κοιτά από ψηλά τούτη την πόλη

Χρειαζόταν απλά ένα πιάνο με ουρά, κάποιες στιγμές, μια πισίνα και 7 ομπρέλες

Ή ίσως απλά να 'ναι μαζί σου και να ΄ναι βράδυ
Να μη σ’ αφήνει να παραπατάς, να σε παραστρατούν και να σου λέει πως ο καιρός αυτός θα' ναι δικός σου

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Χιλιάδες δίποδα σε διαρκή αναταραχή, σε μια καθολική αναμπουμπούλα με τρελαμένα μηχανάκια στην άσφαλτο
Σε μια γωνιά αλαλιασμένος ο διπλοπαρκαρισμένος εγώ, να μου τη δίνει και να του δίνω και να ορμάω στις σειρές, μπας και μου κάτσει ο επιούσιος
Να μου τη βγαίνει η ουσία σε κόκκινα φανάρια και να με βρίσκει εκεί, σε κορεάτική απομόνωση που ταξιδεύει μες στο βόθρο
Να με ζεσταίνει ζεματώντας τα δικά σου τα σκατά, που πως στο διάολο μπορούν και μυρίζουν τόσο ωραία μέχρι ν' ανάψει πράσινο