Χιλιάδες δίποδα σε διαρκή αναταραχή, σε μια καθολική αναμπουμπούλα με τρελαμένα μηχανάκια στην άσφαλτο

Σε μια γωνιά αλαλιασμένος ο διπλοπαρκαρισμένος εγώ, να μου τη δίνει και να του δίνω και να ορμάω στις σειρές, μπας και μου κάτσει ο επιούσιος

Να μου τη βγαίνει η ουσία σε κόκκινα φανάρια και να με βρίσκει εκεί, σε κορεάτική απομόνωση που ταξιδεύει μες στο βόθρο

Να με ζεσταίνει ζεματώντας τα δικά σου τα σκατά, που πως στο διάολο μπορούν και μυρίζουν τόσο ωραία μέχρι ν' ανάψει πράσινο