Πόσο όμορφα μπορω να νιώσω με δύο ποτά..Μεχρι που βρίσκω και νόημα και στις συναναστροφές μου.Και μου φεύγουν και οι κακές οι σκέψεις για λίγο.Για λίγο όμως..
Γιατί έχω αυτό το πρόβλημα..Είμαι με όλους και είμαι μόνος.Και είναι τόσο ειρωνικό που και σε αυτό είμαι ίδιος με τους άλλους..
Όμως μ'αρέσει που σε αγαπάω τόσο,θα σε θυμάμαι και πάντα,κι ας βλέπουμε το τέλος..Και μη νομίζεις,μ'εκνευρίζει που μας τελειώνει λες και είναι ενα ντεπόζιτο με βενζινη,έτσι ήταν μωράκι μου πάντα και έτσι θα είναι..Είναι κοινό και αυτό για όλους μας..Εσύ κοιτά να με κοιτάς μ αυτά τα μάτια μέχρι να σε παρασύρει η ανάγκη σου,μέχρι να καταλάβεις πως αγάπη θα βρεις και με άλλα χρώματα..Κι όχι μόνο με το σκατί μου..Και ξέρεις τι μωράκι μου?Δεν θα πατήσω ποτέ σε αυτό το μαγαζί,δεν θα αντέξω να σε δω να με ξεπερνάς,δεν είναι υποχρεωτικό να το ζήσω αυτό ψυχή μου..Απλά μωράκι μου,να..γιατί δε μου κλαψες ποτέ?Δε θα σου αρέσει που θα φύγω,θα το δείς,μη μ'αφήσεις ακόμα μωρό μου,ποιος θα σου πάρει τα δάκρυα?