Και ξάφνου νά σου το μούδιασμα..Αλλά το καλό το μούδιασμα..ξέρεις..Του βλέμματος..το σοκ..το ξαφνικό..το αναπάντεχο..Και μετά αναρωτιέσαι,είσαι εσύ?Και τι θα κάνεις?Θα φύγεις και εσύ?Όχι πως έμεινες ποτέ αλλά κάτσε..Νομίζω-ή μάλλον θέλω να νομίζω-πως ίσως θα το χες και σύ ανάγκη.Και είναι τρομακτικό ,αλλά νιώθω πως θα μπορούσα να σε ερωτευτώ την επόμενη φορά που θα σ έβλεπα.(Ναι για σένα είναι)(Και ναι,βαρέθηκα την ανθρώπινη μαλακία εδώ μέσα και δε με νοιάζει αν το ξέρεις)