Αποφάσισα και πάλι να μηδενίσω τις ανθρώπινες επαφές μου.
Και έμμεσα τον εαυτό μου,για τις υπέροχες και πηγαίας έμπνευσης επιλογές μου...
Και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε κάμπιες όταν έρχεται η ώρα της επαφής και της γνωριμίας.
Και η απάντηση ¨φόβος" μου δημιουργεί αναγούλες γιατί η ζωή είναι μικρή.
Και είναι ότι πιο θλιβερό ,το ματαιόδοξο αυτού του αναδυώμενου προσωπείου,γιατί χρωματίζει με σκατί τις στιγμές και εξαφανίζει την οποιαδήποτε ελπίδα λύτρωσης.
Από την άλλη,ίσως είναι ξεκάθαρο πια πως η ανάγκη είναι το χειρότερο καρκίνωμα όλων...
Και γι αυτο βαφτίζεται θεός και λυτρωτής ο οποισδήποτε διαφορετικός και γι αυτό μόνο το άγνωστο έχει ξεμείνει πια για να αξιώνει τον τίτλο του μαγικού.
Ειλικρινά μισώ την μικρότητα και μισώ και όσους με ανάγκασαν να πιστέψω ότι το χρωματιστό,για να μείνει χρωματιστό,μας θέλει σε απόσταση.
Κοίτα που όμως παρ όλα αυτά συνεχίζω να πιστέυω πως είσαι η μόνη μου ελπίδα,κι ας κρύβεσαι πίσω απο 10 σειρές.
Κι ας φοβάσαι να με φέρεις κοντά.