Έχω την οικτρή δυνατότητα να εθελοτυφλώ μπροστα στις λυτρωτικές μου επιλογές..Κι αυτό είναι κάκιστο χαρακτηριστικό του φοβισμένου μου εαυτού.Γιατί ίσως τελικά δεν θέλω να σωθώ και είμαι άκρως εθισμένος με την ουδετερότητά μου..Θα το μπορούσα αυτό το ταξίδι μαζί σου αλλά γιατί δεν?Και με την ισορροπία μας θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα..Και με τον όμορφο αισιόδοξο εαυτό σου..Και με τη σαλατοφαγία τη δική σου..Αλλά πάλι ξύπνησα ιδρωμένος και με πονοκέφαλο.Και νεύρα.
Κάτι μου δείχνει πως η χτεσινή παράνοια ήταν η τελευταία που μπορεί ν'αντέξει η όποια λογική μου.Και έχασα και πάλι το στόχο μου εξαιτίας μας.Θα πρέπει επιτέλους να μάθω να αφήνω.Και τι περίεργο που νιώθω πως δεν θα το κάνω με λύπη.Μόνο η διαπίστωση της παράλογης εξάρτησης με θλίβει λιγάκι.
Σάββατο 23 Αυγούστου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου