Κάτι ξέρω που κάθομαι τόσα χρόνια στάυγά μου και αρέσκομαι στη νηνεμία μου.Είχε ζωή εκεί,και ξάστερη ομορφιά.Και σίγουρα πρέπει να κέρδισα τον τίτλο της τρομακτικότερης μεσσαιωνικής φιγούρας του κλαμπ.Σαν τηλεσκόπική κουράδα κοιτούσα εκ του μακρώθεν πλάσματα που μάλλον ποτέ δε θ'αγγίξω.Και μπόρεσα να λειτουργήσω αισχρά αντιτουριστικά και να γίνω αντιπαθής ακόμα και στην γελαδαρή ημισουρωμένη αγγλίδα που αρέσκονταν να μου πατάει το πόδι.Συνάμα κατάφερα και βρήκα τριάντα πέντε ψεύτικους λόγους για να διεκδικήσω τον οίκτο των συνοδών μου και να διεκδικήσω την φυγή και την απομονωση. Ένιωσα την μικρότητά μου 'ομως όταν δεν έγινε κατανοητή η ανασφάλειά μου και αντ' αυτού επέλεξαν να μ'αφήσουν να σιγοβράζω με τους άγνωστους λικνιζόμενους αισιόδοξους Ομοίους μου.Κι όμως μπόρεσα και άντεξα και δεν αυτομόλησα ακόμα και όταν με προσέγγισαν οι πλάτες και οι μυρωδιές της αυτού Τελειότητάς τους.Βρήκα τη δύναμη και επιβίωσα μέσα σ'αυτόν τον φούρνο μικροκυμμάτων γιατί τελικώς το βίωσα σαν σχολείο.Γιατί θα πρέπει να βρω και γω την γνώση του πώς να επιβιώνω ανάμεσα σε ζωντανούς ανθρώπους και να τους ρουφάω λιγάκι απ'την ζωή.Το άλλο Σάββατο θα είμαι η ψυχή του πάρτυ..