Έχω μια φωνή μέσα στ' αυτιά μου,που μου δωρίζει μια αίσθηση που έχω ανάγκη.Δίχως αυτήν την προσφορά θα δυσκολευόμουν να είμαι εδώ.Απλά λιγάκι με στεναχωρεί που δεν διαθέτω τον σιαμαίο μου ν'ακούει κι αυτός..Φταίει που δεν έχω εύκαιρα τα καλώδια που ενώνουν τις ψυχές.Και δε θα τα έχω ποτέ οπότε είμαι εκ φύσεως καταδικασμένος να ζω τις ηδονές μου μόνος.Θα τα είχα άλλωστε καταχραστεί και θα τα 'ταν και κρίμα..Ευτυχώς προς το παρόν με αντέχω και μόνο μου..Και δεν έχω και το κουράγιο να πολεμήσω να κοινωνίσω ένα θαύμα μου για να εισπράξω-το πιό πιθανό-μια επισφαλή συγκατάβαση..Απορώ πως καταφέρνω και ερωτεύομαι τόσο καιρό..Ή μήπως δεν?