Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Στις πέντε το πρωί,σε μια πόλη με άχρηστα φανάρια
Περνώντας από άδειους δρόμους που μυρίζουν αλληλεγγύη
Τους νιώθεις να είναι κάπου εκέι κρυμμένοι
Με τα πρισμένα σου κόκκινα χείλη και το σαλιωμένο πρόσωπο
Και με μια αγνή σκέψη κρέμας κανέλας κι αχνης ζάχαρης
Ανοίγεις το παράθυρο για να μυρίσεις το καμμένο πλαστικό
Και νιώθεις την ανάσα των πλασμάτων που δεν στέγνωσαν ακόμα
να σου αγγίζει το αυτί

Δεν υπάρχουν σχόλια: