Μπορώ και μετράω μέρες χωρίς,μάλλον τ' αφήνεις να φύγει.Δεν ήταν υγιές,το ξέρω,αλλά δεν μύριζε απελπιστικά τέλος.
Και σέρνομαι απ'το πρωί,έχω αυτές τις πένθιμες σκέψεις ,που τις είχα ξανά,αλλά πόσο να με βοηθήσει η οικειότητα?
Πιάστικα με τη μάνα μου στα χέρια χτες,το μοίρασα παντού για να ελαφρύνει αλλά δεν.
Το βράδυ ήταν θεατρικό και το κράτησα λίγο,ήθελα να 'ρθω από κάτω,να καταλάβω γιατί.
Μια μεγάλη απορία,γιατί τόσο μίσος?Εγώ στο γέννησα αυτό?