Προσπαθώ δύο μέρες τώρα να καταλάβω αν αυτό το ξύλο είναι ερωτογενές ή απλά παιχνιδιάρικο.Και τί όμορφη αποκάλυψη θα ήταν αν πίσω απ'όλα αυτά τα βλέμματα και τον πόνο κρυβόταν η ανάγκη για συνύπαρξη και σαρκική λαγνεία..Αλλά πως ξεθάβεις το αντικοινωνικό απ'το κομπλεξικό?Ή πως ξεπερνάς το φοβικό απ'τον υπερεαυτό σου?..Κι αν υποθέσεις πως είσαι υποχρεωμένος να συμβιβαστείς μ'ένα αναποτελεσματικό βραχυχρόνιο μέλλον,αξίζει να υποστείς ένα αβέβαιο και ανασφαλές χρονοβόρο περίμενε?Κι αν ναι,πώς?Κι αν επιτέλους καταφέρεις και συμβιβαστείς με την αδυναμία εξόρυξης μιας προφορικής αλήθειας,δε θα είναι ειρωνική η μετέπειτα εμμονή σου στην πίστη του τυχαίου και του μοιραίου?