Το αυτό μας, που σου έχει σαπίσει, μ'εχει σαπίσει
Και κάθε διαδρομή έχει μόνο πλάκες πεζοδρομίου και πόνους στη μέση
Η προσπάθειά μου, τα δέκα χαμένα κιλά, κι απ' την άλλη, τα είκοσι που βάλαμε καπάκι, καταβροχθίζοντας για μήνες την μεσήλικη αποτυχία και την ασχήμια μου
Κι αν ζω και ζέχνω διάσπαρτους καρκίνους, βρες αν μπορείς λίγη υπομονή να ψάξεις να ξεθάψεις λίγο απ' αυτό που γέννησες τότε για μένα
Για να μου κρατάς το χέρι αν δε σιχαίνεσαι, μέχρι να ζήσω τους έναν δυο θανάτους μου
Ούτως η άλλως δε θα τους αντέξω και θα ζήσεις την κάθαρση αλλού και πάλι.
Σ' ένα σώμα που θα θες να ακουμπάς χωρίς να ματώνει η μύτη σου