Δε νομίζω να διαθέτουν πολλοί την εξαιρετική ικανότητά μου να αποφεύγω να εργασθώ.Μπορώ καθημερινά να σκεφτώ πάνω απο εκατό τεκμηριωμένους λόγους και να προτιμήσω να απουσιάσω απο το κοινωνικό-εργασιακό γίγνεσθαι.Παρα ταύτα οι τύψεις υπάρχουν,δεν εχω αγγίξει δα και την ημιθεοποίησην.Έχοντας όμως συνηθίσει στην ιδέα του ό.τι δε θα 'βγαζα φράγκο και αν δούλευα,ισορροπώ κάπως τον νυχτερινό μου απολογισμό.

Αυτό που τελικώς βιώνω ειναι μια ιδεατή,καθημερινή συναναστροφή με τον εαυτό μου, το οποίο είναι μεν μια δύσκολη υπόθεση,έχει όμως και τα θετικά της.Για παράδειγμα, έχω καταφέρει να κατακτήσω την απόλυτη γνώση του ιδανικού τρόπου γεμίσματος ενός τασακίου.Έχω καταφέρει να δημιουργήσω τον ιδεατό τρόπο αερίσματος σεντονιών .Έχω τελειοποιήσει την κληρονομηθείσα μέθοδο εργονόμικής εναπόθεσης σκατόχαρτων σε μικρό κουβά.

Και δε με λυπάμαι πάντως που δουλεύω τόσο το μυαλό μου.Κι αυτό γιατί νιώθω περίφανος για άλλα μικρά πράγματα.Λόγου χάρη, που μέσα σ'όλη μου αυτή την μάχη με την επιστήμη,έχω σώσει πολλά δέντρα.Η σκόνη στο καθρέφτη του μπάνιου φέυγει και άμα τη φυσήξεις.Και μπορείς να κάνεις γαλλικό και με σουρωτήρι.Το στυλό κάνει την ίδια δουλειά με το μολύβι.
Το σπίρτο επιδέχεται τομής.