Για να ξεκολλήσω τα μούτρα σου απ’ τα μούτρα μου
Για κάποιο λόγο που δε λέει να μικρύνει
Εξακολουθώ να τρέχω τη ζωή μου αόριστα
Μπας και ξεμακρύνω απ τις προκλήσεις σου
Και βρεθώ με κάτι που σε σβήσει

Σου ξεκινάει και λειτουργείς τα δυο σου κάτοπτρα, μπερεκέτι-ειδική κατασκευή, καστανά μ' ευρεσιτεχνία - έξω ο κόσμος ήδη τρέχει κι ο δικός σου ετοιμάστηκε. Λίγος αέρας εδώ κι εκεί, ο ελαφρά αρωματικός, ο κατάλληλος για το δικό σου δέρμα-στο δέρμα. Χιλιάδες φρέσκοι πόροι, όλοι δικοί σου, σου ξετρυπώνουν και φουσκώνουν για να τους δουλέψεις. Σπέσιαλ για την πάρτι σου ακτίνες, περνούν -παραγγελιά, οι εκλεκτές, οι σαν και σένα ποιητικές, οι όσες σου αξίζουν.

Ανασηκώνεσαι με μια γη και ξαμολάς τα περιττά, τα αποσταγμένα κιτρινωπά, με το κεφάλι ψηλά. Τ' αποχαιρετάς κι ορμάς για καινούρια καφετιά, ίσως ζαχαρένια και γαλακτερά, γιατί έτσι τα θελα κι εγώ-αλλά προφανώς όχι. Απ' τα βουνά σου κατεβάζουν νερό για ένα δεύτερο ποτήρι κι εσένα απλά σου πρέπει και το πίνεις

Σου φοράς μισή περούκα νταντα'ι'στική, κατάκτηση ανέραστης στιγμής, ελαφρά βασανιστικής εκ των υστέρων. Σου βγάζεις δόντια και τσαμπουνάς τα μπλε στις γλώσσες. Πεζοδρομείς και συνταγολογείς ζωή με όσους, μα κάτι γίνεται - ποιος επιτρέπει να σαι ο πιο αγαπητός κι ο πιο μονάχος; -Αλήθεια, είσαι;- Σου μουντζουρώνεις "Υπερήφανος" σε δρόμους που λίγο ξέρεις και σίγουρα δε σε ξέρουν –ίσως του χρόνου δε τους ξαναδείς- με έναν καλοκαιρινό επαναλαμβανόμενο μαλάκα για αποσκευή που δε λες να προδώσεις.

Και στην τελειώνεις κι αυτή τη μέρα, με τραπεζάτο απολογισμό, μια κονκάρδα-καπάκι και δυο εξωτικά άλιεν αφροδίσια από κείνη την παρτούζα ελευθεριότητας που σου χάρισες για να επιβραβεύσεις το κατιτίς σου. Οριζοντιώνεσαι και μας δείχνεις στο ταβάνι φτύνοντας γιατί δεν είχαμε ταλέντο ξενοδόχου και ντίτζιταλ καρδιές κι αγκαλιάζεις τα κουτιά σου κι ένα σύστημα που δουλεύει για σένα γιατί τα βρήκατε στην πονηριά.Εμείς, ωσάν αγέλη θάντερκατς, βλέπουμε αυτό το μεσαίο δάχτυλο να ορθώνεται στον ουρανό και ανασκουμπονώμαστε μέχρι να στην τελιώσεις και πάλι, για να ‘ρθούμε να σου τρομπάρουμε τους πόρους .

Επειδη δε μπορω να με αντεξω που δε σ´εχω
Αυτη μου η νυχτα θα μεγαλωσει,θα γινει τεραστια
Και δε θα τους ξημερωσει μεχρι να γυρισεις
Κι αν δω πως αργεις - πως εχω αρχισει να μυριζω
Θα βγω να κολλησω στους δρομους τη φιγουρα σου
Για να προλαβω να βαψω το τελος μου στο χρωμα σου
Πριν φυγω μαζι με τη ζωη τους

Πρόσκληση για το Μεγάλο Φεστιβάλ και πήραμε τους δρόμους
όλοι εμείς οι με Copy Paste μετέπειτα ζωές - δεν τις λες - και μούρες
μα με μια κοινή αποτυχία - αυτό το διαρκές πένθος χρόνια τώρα
γιατί δεν ήταν έτσι παλιά και δεν ξαναήταν μετά
Για να'ρθει το σήμερα και να 'μαστε ξανά εδώ, όσο μαζί γίνεται, όσο και τότε
να μας βαρέσει με σινιάλο μεσάνυχτα και κυνήγι θησαυρού - για το ποιός θα βρεί τι φταίει
Λες και το βρήκε κανείς ποτέ ή θα το βρεί
αλλά απ' την άλλη, είναι παιχνίδι και δεν έχει να κάνει
και που θα πάει, κάπου μέσα σε όλες ,η μία η ίδια η κάτασπρη η στιγμή - εγώ την είχα ζήσει,εσύ?
Αυτή που θα μας τραυλίσει όπως τότε - γιατί πόσο ν΄αντέξεις μια νέα ψυχή να φωτοσυνθέτει - να ξεπαρθερνιάζει κόσμο - να υπερηφανεύεται που θα μας ζήσει για πάντα
Ζητάς για να πνιγείς σε αναίτιου πένθους δάκρυα -δικά μας
με την απόλυτη ομορφιά εκείνης της αίσθησης πως όλα είναι καινούρια
για να ξανακοροιδέψεις επιτέλους όπως τότε, τους ζώντες παλαιώθεν
που δεν παίζουν άλλο

Αραιά και που κάποιος πεθαίνει
έτσι ακραία - βιολογικά
Κι όταν δεν, τότε συμβιώνω με συστήματα σε αποσύνθεση
άλλωτε χαριτωμένη - μα κυρίως θλιβερή

Όταν μου πεθάνεις
θα συμβιβαστώ με τα τσιγάρα μου
Και θα πλακώσω τρία τέσσερα ηρεμιστικά
για να μη μου τρέμουν η γή και τα πόδια

Οι φίλοι μου θα ξαναεμφανιστούν
και θα μ'αφήσουν να διαλέξω έναν που θ' άγαπώ όσο εσένα
Για να μου κάνει κάποια χαζά αστεία
και να μη μ'αφήσει να κοιμηθώ μόνος

Τη μέρα που θα σε κρύψουνε
Και θα σε βάλουνε ν' ακολουθήσεις Τη ρέγουλα
Θα πάψω ν' αγαπώ έτσι ανεύθυνα
Και θ' αφήσω εδώ πάνω μια φωτογραφία σου να μου τεστάρει τον καιρό

Θα με διαπομπεύσεις με ζήλο και θα'ναι μια απ'αυτές τις καταραμένες μέρες που επιτέλους κάτι συνέβει
Το μετά δε θα 'ναι καθόλου δύσκολο γιατί οπωσδήποτε κάτι σου έφταιγε
Άσε που ουδείς είναι τόσο ηλίθιος ν' αφήνει πίσω χωρίς λόγο

Μόλις βγεις απ'αυτήν την οικοδομή θα' χεις φτερά στα πόδια
Θα νιώθεις κάποιον αέρα να χτυπά τα μούτρα σου
και ίσως βλέπεις και λίγο καλύτερα έχοντας σβύσει μια οικοδομή απ'το χάρτη
Είναι η τακτική του να "κερδίζεις χάνοντας"

Απο΄δώ ψηλα, θα σε βλέπω πυροβολημένος να ποδοπατάς το στενάκι μου και να το σκας
Με την μπερδεμένη σου φύση σε έκσταση -μιας και μόνο έμενα είχες για ν'αφήσεις
"Η επανάσταση αρχίζει από την οικογένεια"
και προφανώς δε σε' στελνα για καράτε

Με μουράτες ρεντικότες, τακουνοπάππουτσα και ψηλά καπέλα να τους ορίσουμε τα καρναβάλια
Να μοστράρουμε μποτίλιες αψέντι και υφάκι ελευθεριότητας
Ούτως η άλλως δεν υπάρχει θεός
Και δε μας νοιάζει τι λένε τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια

Να βγούμε να παίξουμε

.