Εκείνη την ημέρα που τ' άνοιξες για να μας δεις, σου ήταν πιστευτό το «όλα θα πάνε καλά»;

Κι εγώ; Ήμουνα καλός θεατρίνος;

Ή το γνώριζες; Κι αν το γνώριζες, φοβόσουν;

Κι όταν σταμάτησε να χτυπά, ήταν οδυνηρό; Μήπως ήταν όμορφο; Ήμουνα κάπου εκεί;

Γιατί δεν ήμουνα.

Tο φιλί μου στο παγωμένο σου μέτωπο; Το ένιωσες; To είδες κάπως; Σου υπήρξε;

Ήταν καλό αντίο;

Και το μάτι που σου έκλεισα; Κοιτούσε λίγο;

Η ζωή εδώ κυλά ανάπηρα, δεν έχει κάτι να ζηλέψεις. Το σπίτι άρχισε να μη σε μυρίζει κι η μικρή πήρε το όνομά σου αλλά δεν έχει το πρόσωπό σου. Ο σκύλος σου τρώει σούπες με ρύζι και φασόλια κι η θέση στον καναπέ εξακολουθεί να είναι δική σου. Ο φούρνος πέθανε και συχνά μου φαίνεται πως κυκλοφορείς με σακούλες στη Δανιόλου.

Βρήκα σε όλα τα συρτάρια και τις τσάντες σου εικόνες αγίων, φαντάζομαι θα ξέρεις τώρα αν έκανες καλά.

Ο μπαμπάς σου γράφει, δε χρειάζεται να στα πω εγώ.

Η νυχτικιά σου, για κάποιο λόγο, είναι στο πιο κάτω συρτάρι της γης.

Και η δική μου ζωή δεν είχε θαύμα τελικά, μόνο εσύ ξέρεις αν θα σε ξαναδώ ποτέ.

Μ’ άφησες λιγάκι μόνο εδώ, σε φίλους που μεγάλωσαν πολύ για ν’ ασχολούνται – κι αυτό το σπίτι γέρασε πολύ κι έχει αρρώστιες
Το χέρι μου ψάχνει την κοιλιά σου κάθε βράδυ - αν μη τι άλλο, είχε αφήσει το αποτύπωμά του εκεί τόσο καιρό

Και χτες ήταν δύσκολη η μέρα μου, ξεπάστρεψα την Κακόψυχη – μου βγαίνουν εκκαθαρίσεις

Με τοποθέτησα σε λίστα αναμονής εκπλήξεων, να κάθομαι εκεί να αναμένω αντικατάσταση – η τραγικότητα, να μου διαλέγω ότι σου μοιάζει

Κι έχασα και τις γιορτές μου φέτος  και πρέπει να ‘χασα και κάποια χρόνια – δε θα με βρίσκουν στις αναζητήσεις τους πια

Ενάμιση μήνα τώρα κατάφερα ένα φιλί, απέκτησα μια τεράστια συλλογή από φωτογραφημένους κώλους και κέρδισα το πουκάμισό μου σ΄ ένα εορταστικό εσύ

Έχεις τα γράμματά μας στο πορτοφόλι σου; Ή μπήκα κι εγώ στις κούτες; Η φρέσκια σάρκα είναι γλυκιά; Κι ίσως σου έπρεπε να φύγεις λίγο νωρίτερα;

Το αμάξι μας, να ξέρεις, δεν υπάρχει πιά. Είμαστε δύο χωρίς πινακίδες. Και το δώμα μου, έχει αυτόν τον ποδηλάτη - προτιμώ να μένει αυτός εκεί

Eχω μια πίστη πως το Παρίσι μου θα μας έσωζε εμάς τους δύο – δε μου ‘μειναν άνθρωποι που ν’ αγαπάνε το όνειρό μου εδώ πέρα
Κι έχω και μια τιμωρία, να βλέπω ανθρώπους που αγάπησα να φιλιούνται με ανθρώπους που δε θ’ αγαπήσω ποτέ – κι εγώ να τους φιλάω στο μέτωπο

Να μου ‘χει απομείνει σα λύτρωση η αναμονή μιας μέρας που θα φιλήσω και το δικό σου – που θα ‘χω μπει κι εγώ στην κούτα που θα ξανανοίξεις όταν γεράσεις

Σ’ έναν όροφο με κολλημένα σώματα, είδα αυτά τα δικέφαλα πλάσματα να θρέφονται απ’ ό,τι  μας κατέστρεψε

Θα την δεις την αγάπη μικρό μου

Κάποιος θα γευθεί την όμορφη ψυχή σου και θα στραπατσάρει το κομμένο κεφάλι μου

Θα την δεις..

Με σέρνω κάθε μέρα σε μέρη που δεν πρέπει
Για να σε βρω και να μου πεις πως δεν υπάρχω πια

- Θα πιάσω την ψυχή σου και θα την πείσω
Ν’ αγαπήσει τα νεκρα και τα ξεθωριασμένα
Αυτά που τα βαρέθηκες και σε γέμισαν μαυρίλα
Τη μαυρίλα τη δική μου -

Το αυτό μας, που σου έχει σαπίσει, μ'εχει σαπίσει
Και κάθε διαδρομή έχει μόνο πλάκες πεζοδρομίου και πόνους στη μέση
Η προσπάθειά μου, τα δέκα χαμένα κιλά, κι απ' την άλλη, τα είκοσι που βάλαμε καπάκι, καταβροχθίζοντας για μήνες την μεσήλικη αποτυχία και την ασχήμια μου
Κι αν ζω και ζέχνω διάσπαρτους καρκίνους, βρες αν μπορείς λίγη υπομονή να ψάξεις να ξεθάψεις λίγο απ' αυτό που γέννησες τότε για μένα
Για να μου κρατάς το χέρι αν δε σιχαίνεσαι, μέχρι να ζήσω τους έναν δυο θανάτους μου
Ούτως η άλλως δε θα τους αντέξω και θα ζήσεις την κάθαρση αλλού και πάλι.
Σ' ένα σώμα που θα θες να ακουμπάς χωρίς να ματώνει η μύτη σου

O κάποιος που έζησε εδώ μαζί μας, σε μικρά δωμάτια, με μικρά ποτήρια, βρώμικα μπαλκόνια και σκαλωμένες εξώπορτες
Που έγινε φάντασμα για να κοιτά από ψηλά τούτη την πόλη

Χρειαζόταν απλά ένα πιάνο με ουρά, κάποιες στιγμές, μια πισίνα και 7 ομπρέλες

Ή ίσως απλά να 'ναι μαζί σου και να ΄ναι βράδυ
Να μη σ’ αφήνει να παραπατάς, να σε παραστρατούν και να σου λέει πως ο καιρός αυτός θα' ναι δικός σου

Χιλιάδες δίποδα σε διαρκή αναταραχή, σε μια καθολική αναμπουμπούλα με τρελαμένα μηχανάκια στην άσφαλτο

Σε μια γωνιά αλαλιασμένος ο διπλοπαρκαρισμένος εγώ, να μου τη δίνει και να του δίνω και να ορμάω στις σειρές, μπας και μου κάτσει ο επιούσιος

Να μου τη βγαίνει η ουσία σε κόκκινα φανάρια και να με βρίσκει εκεί, σε κορεάτική απομόνωση που ταξιδεύει μες στο βόθρο

Να με ζεσταίνει ζεματώντας τα δικά σου τα σκατά, που πως στο διάολο μπορούν και μυρίζουν τόσο ωραία μέχρι ν' ανάψει πράσινο

"Αυτός ο αέρας θα 'πρεπε να φυσάει και τα δικά σου μάγουλα"
Να κλέψω καποιανού το κατιτίς, να στο φτιάξω να το δείς και να τελειώνουμε μ' αυτά
Να γυρίσεις πίσω

Για να ξεκολλήσω τα μούτρα σου απ’ τα μούτρα μου
Για κάποιο λόγο που δε λέει να μικρύνει
Εξακολουθώ να τρέχω τη ζωή μου αόριστα
Μπας και ξεμακρύνω απ τις προκλήσεις σου
Και βρεθώ με κάτι που σε σβήσει

Σου ξεκινάει και λειτουργείς τα δυο σου κάτοπτρα, μπερεκέτι-ειδική κατασκευή, καστανά μ' ευρεσιτεχνία - έξω ο κόσμος ήδη τρέχει κι ο δικός σου ετοιμάστηκε. Λίγος αέρας εδώ κι εκεί, ο ελαφρά αρωματικός, ο κατάλληλος για το δικό σου δέρμα-στο δέρμα. Χιλιάδες φρέσκοι πόροι, όλοι δικοί σου, σου ξετρυπώνουν και φουσκώνουν για να τους δουλέψεις. Σπέσιαλ για την πάρτι σου ακτίνες, περνούν -παραγγελιά, οι εκλεκτές, οι σαν και σένα ποιητικές, οι όσες σου αξίζουν.

Ανασηκώνεσαι με μια γη και ξαμολάς τα περιττά, τα αποσταγμένα κιτρινωπά, με το κεφάλι ψηλά. Τ' αποχαιρετάς κι ορμάς για καινούρια καφετιά, ίσως ζαχαρένια και γαλακτερά, γιατί έτσι τα θελα κι εγώ-αλλά προφανώς όχι. Απ' τα βουνά σου κατεβάζουν νερό για ένα δεύτερο ποτήρι κι εσένα απλά σου πρέπει και το πίνεις

Σου φοράς μισή περούκα νταντα'ι'στική, κατάκτηση ανέραστης στιγμής, ελαφρά βασανιστικής εκ των υστέρων. Σου βγάζεις δόντια και τσαμπουνάς τα μπλε στις γλώσσες. Πεζοδρομείς και συνταγολογείς ζωή με όσους, μα κάτι γίνεται - ποιος επιτρέπει να σαι ο πιο αγαπητός κι ο πιο μονάχος; -Αλήθεια, είσαι;- Σου μουντζουρώνεις "Υπερήφανος" σε δρόμους που λίγο ξέρεις και σίγουρα δε σε ξέρουν –ίσως του χρόνου δε τους ξαναδείς- με έναν καλοκαιρινό επαναλαμβανόμενο μαλάκα για αποσκευή που δε λες να προδώσεις.

Και στην τελειώνεις κι αυτή τη μέρα, με τραπεζάτο απολογισμό, μια κονκάρδα-καπάκι και δυο εξωτικά άλιεν αφροδίσια από κείνη την παρτούζα ελευθεριότητας που σου χάρισες για να επιβραβεύσεις το κατιτίς σου. Οριζοντιώνεσαι και μας δείχνεις στο ταβάνι φτύνοντας γιατί δεν είχαμε ταλέντο ξενοδόχου και ντίτζιταλ καρδιές κι αγκαλιάζεις τα κουτιά σου κι ένα σύστημα που δουλεύει για σένα γιατί τα βρήκατε στην πονηριά.Εμείς, ωσάν αγέλη θάντερκατς, βλέπουμε αυτό το μεσαίο δάχτυλο να ορθώνεται στον ουρανό και ανασκουμπονώμαστε μέχρι να στην τελιώσεις και πάλι, για να ‘ρθούμε να σου τρομπάρουμε τους πόρους .

Επειδη δε μπορω να με αντεξω που δε σ´εχω
Αυτη μου η νυχτα θα μεγαλωσει,θα γινει τεραστια
Και δε θα τους ξημερωσει μεχρι να γυρισεις
Κι αν δω πως αργεις - πως εχω αρχισει να μυριζω
Θα βγω να κολλησω στους δρομους τη φιγουρα σου
Για να προλαβω να βαψω το τελος μου στο χρωμα σου
Πριν φυγω μαζι με τη ζωη τους

Πρόσκληση για το Μεγάλο Φεστιβάλ και πήραμε τους δρόμους
όλοι εμείς οι με Copy Paste μετέπειτα ζωές - δεν τις λες - και μούρες
μα με μια κοινή αποτυχία - αυτό το διαρκές πένθος χρόνια τώρα
γιατί δεν ήταν έτσι παλιά και δεν ξαναήταν μετά
Για να'ρθει το σήμερα και να 'μαστε ξανά εδώ, όσο μαζί γίνεται, όσο και τότε
να μας βαρέσει με σινιάλο μεσάνυχτα και κυνήγι θησαυρού - για το ποιός θα βρεί τι φταίει
Λες και το βρήκε κανείς ποτέ ή θα το βρεί
αλλά απ' την άλλη, είναι παιχνίδι και δεν έχει να κάνει
και που θα πάει, κάπου μέσα σε όλες ,η μία η ίδια η κάτασπρη η στιγμή - εγώ την είχα ζήσει,εσύ?
Αυτή που θα μας τραυλίσει όπως τότε - γιατί πόσο ν΄αντέξεις μια νέα ψυχή να φωτοσυνθέτει - να ξεπαρθερνιάζει κόσμο - να υπερηφανεύεται που θα μας ζήσει για πάντα
Ζητάς για να πνιγείς σε αναίτιου πένθους δάκρυα -δικά μας
με την απόλυτη ομορφιά εκείνης της αίσθησης πως όλα είναι καινούρια
για να ξανακοροιδέψεις επιτέλους όπως τότε, τους ζώντες παλαιώθεν
που δεν παίζουν άλλο

Αραιά και που κάποιος πεθαίνει
έτσι ακραία - βιολογικά
Κι όταν δεν, τότε συμβιώνω με συστήματα σε αποσύνθεση
άλλωτε χαριτωμένη - μα κυρίως θλιβερή

Όταν μου πεθάνεις
θα συμβιβαστώ με τα τσιγάρα μου
Και θα πλακώσω τρία τέσσερα ηρεμιστικά
για να μη μου τρέμουν η γή και τα πόδια

Οι φίλοι μου θα ξαναεμφανιστούν
και θα μ'αφήσουν να διαλέξω έναν που θ' άγαπώ όσο εσένα
Για να μου κάνει κάποια χαζά αστεία
και να μη μ'αφήσει να κοιμηθώ μόνος

Τη μέρα που θα σε κρύψουνε
Και θα σε βάλουνε ν' ακολουθήσεις Τη ρέγουλα
Θα πάψω ν' αγαπώ έτσι ανεύθυνα
Και θ' αφήσω εδώ πάνω μια φωτογραφία σου να μου τεστάρει τον καιρό

Θα με διαπομπεύσεις με ζήλο και θα'ναι μια απ'αυτές τις καταραμένες μέρες που επιτέλους κάτι συνέβει
Το μετά δε θα 'ναι καθόλου δύσκολο γιατί οπωσδήποτε κάτι σου έφταιγε
Άσε που ουδείς είναι τόσο ηλίθιος ν' αφήνει πίσω χωρίς λόγο

Μόλις βγεις απ'αυτήν την οικοδομή θα' χεις φτερά στα πόδια
Θα νιώθεις κάποιον αέρα να χτυπά τα μούτρα σου
και ίσως βλέπεις και λίγο καλύτερα έχοντας σβύσει μια οικοδομή απ'το χάρτη
Είναι η τακτική του να "κερδίζεις χάνοντας"

Απο΄δώ ψηλα, θα σε βλέπω πυροβολημένος να ποδοπατάς το στενάκι μου και να το σκας
Με την μπερδεμένη σου φύση σε έκσταση -μιας και μόνο έμενα είχες για ν'αφήσεις
"Η επανάσταση αρχίζει από την οικογένεια"
και προφανώς δε σε' στελνα για καράτε

Με μουράτες ρεντικότες, τακουνοπάππουτσα και ψηλά καπέλα να τους ορίσουμε τα καρναβάλια
Να μοστράρουμε μποτίλιες αψέντι και υφάκι ελευθεριότητας
Ούτως η άλλως δεν υπάρχει θεός
Και δε μας νοιάζει τι λένε τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια

Να βγούμε να παίξουμε

.

Προφανώς κάτι πρέπει να συμβεί
Υιοθετώντας ανθρώπους ή σκοτώνοντας μερικούς

Θα πρέπει να με πνίγει η πρωινή αρρωστήλα μιας κακής αλκοολιασμένης υπερβολής.Να αναθεματίζω για τα ξεχασμένα τασάκια και τα καμμένα πνευμόνια μου.Να γέρνει το κεφάλι μου απ'τα άλατα και τα φουσκωμένα μαξιλάρια.Να με πυροβολήσω με δέκα τηλεκοντρόλ κι εσύ να μη σηκώνεις τα τηλέφωνα -για να μας κλατάρουν τα δαιμόνια μου -για ένα γαμημένο καλημέρα.Να πάρω τους δρόμους με δέκα πονοκεφάλους και αστικά να ξεφυσάνε και να μεταγγίσω κι εγώ -ρουτίνα- λίγη ζωή για επιβίωση - για να σου πάρω δώρο.Να μου ριμάξω τα στομάχια με ζυμάρια κι αποτυχημένους καφέδες και να σπρωχτώ στα πλήθη και στις διαβάσεις με ιδρώτες και λίπη στα μούτρα μου.Να προλάβω να χωθώ στα πρακτορεία για την ώρα του μαλάκα -για να σου πάρω το κάτι καλύτερο- θα σ'αγαπώ κι άμα κερδίσω.Να πάει τρεις να στριμωχτώ στα σκόντα οκτάβια- με έναν ή τρεις είναι καλύτερα- καλύτερα φυλακή παρά κατασκήνωση.Να φτάσω στα μαλόξ τα παναντόλ και τα κομπιούτερ μου, να ηρεμίσουν τα μυαλά μου -στους πορτοκαλί μου τοίχους.Να βγάλω αυτά τα παππούτσια και να μιξαριστούν τα οικεία μου με καθυσηχαστική βρωμασιά.Να ισιώσω στο κρεβάτι νιρβανιασμένος μέχρι να νυχτώσει και να ξυπνήσω με καύλες -το νεύμα της ιστορίας- για να σε ψάξω και να με βρίσεις γιατί δεν θυμώμουν πως με πήρες τηλέφωνο.Και τι μου έλεγες.Να συμβιβαστώ με τα μούτρα σου και την τραγική ομορφιά σου και να ξαναστραβωθώ στον καναπέ με τις λάμπες μου και τα ματσούκια μου στο χέρι. - Απ'το μπαλκόνι μου μπορώ να δω εκείνο το στενάκι της Κυπαρρισίας -κι εμένα να περπατώ νιώθοντας πως κάθε μου βήμα έχει σημασία.

Κοκκινίζεις που σου κλείνει το μάτι
Για να διαολοστείλει ένα παρελθόν
Να φτιάξει ένα βράδυ
Ίσως και λίγο πρωί ή και το μετέπειτα

Κοκκινίζεις που σου βγάζει το μάτι
Για να διαολοστείλει ένα παρελθόν
Να φτιάξει ένα βράδυ
Ίσως και λίγο πρωί ή και το μετέπειτα

Με τόσο κακομεταφρασμένο Λε Κορμπουσιέ τριγύρω
Ας μένουμε τουλάχιστον κάπου ψηλά
Μπας και δε μας έχει διαολοστείλει ακόμα αυτός ο δικός σας
ο "Α"υτός
Και δούμε κανένα μεγάλο μάτι καμιά μέρα

Ο γέρος,τοίχο μεριά στο πατσατζίδικο με τα μπούκοβα και την ξινίλα του
Ο μπομπαρισμένος με τ' αμάνικο στο σκαμπό του κωλόμπαρου που κλείνει
Ο τυπάς στον τέταρτο με τα φώτα και τα τσιγάρα που καίνε τζάμπα
Η τύπισσα με τα πορτοκαλοφοσφοριζέ που σκουπίζει ανάμεσα στ'αμάξια

Tραγικοί της Ιστορίας που σαλεύουν όταν οι φταίχτες κοιμούνται

Με τα μικρά σου δάχτυλα
δίνεις λίγη ώθηση σε αυτόν τον κόσμο

Αν κοιτάξεις πίσω σου
Ξεσηκωμένοι γέροι διασωληνωμένοι
Κονβόι από πρεζάκια χωρίς δίφραγκο
Αυτοκτονικοί εν αποτυχία
Και κούτσα κούτσα κι εγώ

Να ακολουθώ και να τρώω μέχρι και τις σιχαμένες ντομάτες μου
γιατί μου άνοιξες καινούριους λογαριασμούς εδώ

Πως έγινα έτσι
Να ζω σα κρυμμένος σκόλικας
Να μ' αγκαλιάζουν όταν οι άλλοι δε κοιτούν
Και να κλείνω τα παντζούρια όταν φιλιέμαι

Δυστυχώς η ζωή μου δε θα'ναι
Κι εγώ θα 'μαι εδώ με το αυτό το πράγμα μες στο κεφάλι μου
Ο ανελεύθερος
Να ευελπιστώ όντας άπραγος
σε κάποιον δικό μου Καταραμένο
Άδοξα
Μέχρι το τέλος

Να περπατήσεις στην Αχαρνών και στη Φυλής μεσάνυχτα
Να νιώσεις ζωντανός,να τεστάρεις τις αισθήσεις σου
Ν'αφήσεις το φόβο να σου αλλάζει πεζοδρόμια και να σου βάζει βήματα στ'αυτιά
Σιγά σιγά θα σε κάνει θρήσκο όλο αυτό
Μόνο κ μόνο επειδή κλείνει πίσω σου μια πόρτα

-Να γυρίσεις τότε και νικητής να σε εκθέσεις μέσα από τα τζάμια
Να διπλοκλειδώσεις

Και να ξαναπεθάνεις

(για τη μικρή μου)

Στις πέντε το πρωί,σε μια πόλη με άχρηστα φανάρια
Περνώντας από άδειους δρόμους που μυρίζουν αλληλεγγύη
Τους νιώθεις να είναι κάπου εκέι κρυμμένοι
Με τα πρισμένα σου κόκκινα χείλη και το σαλιωμένο πρόσωπο
Και με μια αγνή σκέψη κρέμας κανέλας κι αχνης ζάχαρης
Ανοίγεις το παράθυρο για να μυρίσεις το καμμένο πλαστικό
Και νιώθεις την ανάσα των πλασμάτων που δεν στέγνωσαν ακόμα
να σου αγγίζει το αυτί

Ο σκύλος μου μόλις ήρθε εδώ
Που το μόνο που θέλει είναι να είναι μαζί μου
και θα γαυγίσει οποιονδήποτε πλησιάσει και δε γουστάρει
Έτσι κι εγώ τον αφήνω να μου γλυφει τη μούρη και να με ξυπνάει
Εισπράτοντας ολίγην πρωινή αγάπη
και ανταποδίδωντας όπως του πρέπει

Όταν αυτή η έκρηξη θαλπωρής παύσει και μου κάνω καφέ
Με μπουκώνω με τσιγάρα
Τον μπουκώνω με μια μπάλα
Και κοιταζόμαστε στα μάτια ξέροντας πως κανένας απ τους δυο δε πρόκειται να παραδόσει εύκολα το παιχνίδι του
Συνήθως όμως χάνει

Κι έτσι αρχίζει αισιόδοξα η μέρα μου
Με μια μικρή νίκη κόντρα σε κάποιον που το χαίρεται
Τη μόνη νίκη της ημέρας
Μιας και κάποια στιγμή τελικώς ανοίγω αυτήν την πόρτα
και βγάζω έστω το κεφάλι μου λιγάκι απ'έξω
Κάτι που κάνει ακόμα και τον σκύλο μου να νιώθει απειλή

Όταν φεύγεις από την πόλη τ'αυτοκίνητα λιγοστεύουν
Ο κόσμος κλείνεται σπίτι του
Και σβύνει τα φώτα
Ισως γι' αυτό μου άρεσε που βγήκα στην ταράτσα μου
Ήταν μια μόνη στιγμή στην οποία ένιωσα πως αλήθεια σ'αγαπώ
Και πως δε σε χρειάζομαι για να σου φορτώσω τη γερασμένη, απαισιόδοξη ιστορία μου

Να βγούμε με τις ντουντούκες όξω!
Δωρεάν ψυχοθεραπεία για όλους μας!
Κέντρα απεξάρτησης από τα ούζα σε κάθε γειτονιά!
Και κάνα κατοσταρικακι τη βδομάδα επίδομα κίνο για το δύσκολο χανγκόβερ

Αυτή η εκνευριστική ικανότητά τους να περνούν καλά μέσα σε όλο αυτό
Και απ΄την άλλη,ο δικός μου ο χαβάς
Ν'αγκαλιάζω κάποιους απ'αυτούς, σαν μια πεινασμένη βδέλλα
Μπας και ρουφήξω το κάτι τις μου

Να το έχετε όμως υπ'όψην..

Με την εφεδρική μου ενέργεια συντροφιά
Και με πλήρη επίγνωση του ό,τι απλώς χάθηκε η μπάλα
Θα καταστείλω τα δαιμόνια μου
Ακόμα κι αν μου απομυθοποιήσετε τους πεφωτισμένους

Μια εντυπωσιακή περίπτωση ενός ακόμα ηλιθίου που αρκέστηκε σε εφικτές πηρουνιές
Σε μια άχαρη πόλη κάπου που δεν φάνηκε παράξενο
Με τις αυτές γονιδιακές συμπτώσεις
Και με έναν τυχαίο συγκερασμό αυτόφωτων και μη αυτόφωτων ανθρώπων
Να μας κάνουν ένα σύνολο

Με τους ζωντανούς,τους νεκρούς και αυτούς που θα πεθάνουν
Με τα ατυχή νούμερα που σημαίνουν αλλά δεν κερδίζουν
Και με βαλμένες ευαισθησίες που μολύνουν από πάντα
Σε μια άκρως προβλέψιμη ευαισθησία ενός ματιού
Που ξέρεις πότε θα σου κοκκαλώσει

Υπάρχει και θα υπάρχει κάτι εδώ
Που έγινε,αναλώθηκε και δεν αλλάζει
Και που θα θρέφει μια γκρίνια γι' αυτά που δεν βιώθηκαν
Με μια ταμπέλα τσαπατσουλιάς και μετριότητας αγκαλιά
Που καταβάθος μόνο ομορφαίνει

Να σου πω τί;
Μπορώ να μιλήσω με σιγουριά μόνο για τους επικείμενους αυνανισμούς μου
Είναι εύκολο να βρεις καμιά δεκαριά παρηγοριτές
Θιασώτες της στημένης ψυχικής σου τέχνης και του όμορφου κώλου σου
Και να πορευτείς προς τον θρίαμβο με το κερδισμένο αλάθητό σου αγκαλιά
Φρόντισε όμως να κατακεραυνώσεις όσους θρασύτατα και άδικα σε κρίνουν
Συνθλίβοντας τα ποταπά τους αίτια και κονιορτοποιώντας τις λανθάνουσες ροπές τους
Εξόρισε τους ματωμένους σου στα τάρταρα με τους άλλους γραφικούς περαστικούς σου
Και διατυμπάνισε τους ως θρασύδειλους πληγωμένους που πήραν αυτό που τους αξίζει
Ο καθένας άλλωστε παίρνει στο τέλος αυτό που του αξίζει
Εγώ συνήθως παίρνω εμένα
Εσύ πάλι,θα τα ανατρεψεις όλα
Θα πάρεις εσένα και ένα τσούρμο γλύφτες αυλικούς

Όντως οι μέρες μικραίνουν τελικά
Και είμαι φτιαγμένος για να αντέχω την επαναλαμβανόμενη μιζέρια τους
Στις ρουτινιασμένες και ανόητες, νομίζω πως βρήκα και τον σκοπό
Ξυπνώ για να αναμένω ένα θαύμα

Δε πιστεύω πως μου οφείλεται καθόλου αστρόσκονη
Μου είναι άλλωστε περισσότερο φυσική σαν έννοια αυτή του θανάτου παρά της δημιουργίας
Και δεν είμαι αρκετά νέος για να μου αλλάζουν μικρά πράγματα τη ζωή
Τη διάθεση, ίσως

-Αυτή η εποχή με αηδιάζει
Νιώθω σαν να αποφλοιώνομαι,συναναστρέφομαι μ' ανεμιστήρες και δεν τολμάω να βγω απ'το σπίτι-

Σηκώθηκα
κατούρησα στο νεροχύτη
έριξα νερό παντού
και στα χέρια μου
στραβοέκοψα λίγο κωλόχαρτο
σκουπιστηκα
πάτησα το καλάθι
αστόχησα
και ξαναξάπλωσα στον καναπέ μου

Στο τέλος κανείς δε θέλει μια όμορφη ζωή.
Όλοι θέλουν απλά να ζήσουν ανώδυνα
κάποιες εγγυημένες δεύτερες ευκαιρίες
κι έναν όμορφο τρόπο για να ξερνάνε την ήττα τους

Χτες είδα έναν 50άρη ταρίφα με κοτσίδα και πέτσινο γιλέκο
Ένα γυφτάκι να πουλάει ένα ευρό το αφρολέξ
Κι έναν άνθρωπο να μου αμολάει την γέρικη ψυχή του σ'ένα πιάτο
Είδα πως γίνεται
Πως χρειάζεται λίγο μαγικό φως
Πως έχει τιμή
Και πως αν θες να το δεις να συμβαίνει καθαρά,πληρώνεις πιο πολλά

Δε νομίζω να διαθέτουν πολλοί την εξαιρετική ικανότητά μου να αποφεύγω να εργασθώ.Μπορώ καθημερινά να σκεφτώ πάνω απο εκατό τεκμηριωμένους λόγους και να προτιμήσω να απουσιάσω απο το κοινωνικό-εργασιακό γίγνεσθαι.Παρα ταύτα οι τύψεις υπάρχουν,δεν εχω αγγίξει δα και την ημιθεοποίησην.Έχοντας όμως συνηθίσει στην ιδέα του ό.τι δε θα 'βγαζα φράγκο και αν δούλευα,ισορροπώ κάπως τον νυχτερινό μου απολογισμό.

Αυτό που τελικώς βιώνω ειναι μια ιδεατή,καθημερινή συναναστροφή με τον εαυτό μου, το οποίο είναι μεν μια δύσκολη υπόθεση,έχει όμως και τα θετικά της.Για παράδειγμα, έχω καταφέρει να κατακτήσω την απόλυτη γνώση του ιδανικού τρόπου γεμίσματος ενός τασακίου.Έχω καταφέρει να δημιουργήσω τον ιδεατό τρόπο αερίσματος σεντονιών .Έχω τελειοποιήσει την κληρονομηθείσα μέθοδο εργονόμικής εναπόθεσης σκατόχαρτων σε μικρό κουβά.

Και δε με λυπάμαι πάντως που δουλεύω τόσο το μυαλό μου.Κι αυτό γιατί νιώθω περίφανος για άλλα μικρά πράγματα.Λόγου χάρη, που μέσα σ'όλη μου αυτή την μάχη με την επιστήμη,έχω σώσει πολλά δέντρα.Η σκόνη στο καθρέφτη του μπάνιου φέυγει και άμα τη φυσήξεις.Και μπορείς να κάνεις γαλλικό και με σουρωτήρι.Το στυλό κάνει την ίδια δουλειά με το μολύβι.
Το σπίρτο επιδέχεται τομής.

Οι άνθρωποί μου πρέπει να βρίσκονται κάπου εδώ τριγύρω
Έχουν μια ιδιαίτερη μυρωδιά για να τους εντοπίζω
κι όταν πρέπει να με επιβεβαιώσουν το κάνουν από καρδιάς
Όσοι μου λείπουν,συνήθως είναι χαρούμενοι μόνο μακριά μου
κι εγώ είμαι χαρούμενος γι΄αυτούς
Όσοι πάλι δε μου ανήκουν ακόμα, κάνουν τη φωνή μου να σπάει
Σαν μια μυστηριώδης νευρική αντίδραση απέναντι στο εκλεκτό

Όλοι οι άνθρωποί μου υπάρχουν και χωρίς να υπάρχουν σήμερα εδώ
Ακόμη κι αυτοί που εισέπραξαν την άκομψη συμπεριφορά που έχω όταν αποχαιρετώ

Κάποιος μου'χε πει πως από τα μάτια μου φαίνεται πως είμαι καλός άνθρωπος
Προφανώς θα του το 'χε πει κάποιος τρίτος,συγκλονίζοντας την παιδική ψυχή του και θα θέλησε να διαιωνίσει αυτήν την καλοσύνη
Ο στόχος βέβαια επιτεύχθει και το καλό διαιωνίσθει, αλλά όπως φαίνεται μου 'μελε να 'μαι αυτός που θα σπάσει την αλυσίδα της κολακείας
Δεν έτυχε έκτοτε να σουρώσω αρκετά με άγνωστες μούρες
Δε μπόρεσα έκτοτε να κοινωνικοποιηθώ με κάποιον που δεν νιώθει να με κεράσει
Δεν άλλαξε κάποιος έκτοτε τριγύρω

Δεν αντέχω το στομάχι μου
Το συνέθλιψα μ΄ένα αναξιοπρεπές ποτό
Γιατί δεν είχα ούτε δέκα ευρώ για να πάρω κάτι που να μη μυρίζει σταφύλι

Αλλά θα'ρθούν και οι καλύτερες μέρες
"Όλο αυτό δεν είναι παρά ένα τίποτα μπροστά στη σουρωμένη μου αιωνιότητα"

Κάποιο βράδυ θα μου χαρίσω τα πιο όμορφα αλήθωρα μάτια
Που τελικώς δε θα καταφέρω να τα δω ούτε κι εγώ

Έχω μέσα μου μια απίστευτη αίσθηση γαλήνης
Γιατί είδα όλους όσους αγαπώ μαζεμένους σ'ένα σπίτι
Να μου πίνουν και να μου γελούν

Θα μου δημιουργήσω μια τεχνιτή κρίση
Και θα κρυφτώ εδώ πέρα μαζί μ΄αυτά που "δε γίνονται αλλιώς"
Για να ξεκουράσω λιγάκι τις πέντε έξι λεπτομέρειες που αρέσκομαι να μου στολίζω
Και να ηρεμίσει το κεφάλι μου

Κι όταν περάσει λίγο η ώρα και δε με αντέχω πλέον άλλο
Θα ξαναρπάξω την αγουροξυπνημένη ματαιοδοξία μου
Και θα προσπαθήσω να με ξανακάνω ιδιαίτερο
Ξερνώντας στημμένες λέξεις ψυχής
Μπας και τους πείσω πως ξαμολάω ποιητικά θαύματα

Πετυχημένο θεωρείται ένα πάρτι μόνο αν ξυπνήσεις γυμνός σε μια μπανιέρα με δύο λεσβίες
Διαφορετικά ουδείς λόγος υπάρχει για να αναλώσκεσαι σε μια ασήμαντη αλκοολική βραδιά μόνο και μόνο για να φας ένα κομμάτι τούρτα
Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες σταθερές για να αναγνωρίζεις πότε πρέπει να προτιμήσεις μια γρήγορη φύγη
Καταλαβαίνεις λ.χ. πως ένα πάρτι δεν έχει προοπτικές από τις χαρτοπετσέτες δίπλα στα τυροπιτάκια
Ή όταν έκαστος ημισουρωμένος δύναται να αναλάβει χρέη dj
Αν πάλι υποχρεούσαι ηθικά να μείνεις,το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για να σώσεις το βράδυ σου είναι να επιχειρήσεις να κοινωνικοποιηθείς
Κι αυτό διότι προφάνώς όλοι βαριούνται όσο κι εσύ
Κι ο μόνος εν δυνάμει συνομιλιτής -ο ημισουρωμένος dj- είναι συνήθως μια γνωστή απωθητική βλακόφατσα
Μια καλή λυτρωτική λύση θα ήταν να κρυφοανοίξεις τα δώρα του οικοδεσπότη
Να ψάξεις τα συρτάρια του ή την κατάψυξη
Ή να κλέψεις ένα τασάκι
Ή τα τσιγάρα του dj
Έστω ένα κυροπήγειο
Το πιο ενδιαφέρον είναι βέβαια το να μπερδεύεις τα κλειδιά στα μπουφάν
Και να αιφνιδιάζεις όσους διαθέτουν αδύναμες κύστες

Σε είδα σήμερα να προσπαθείς να διασωθείς
Όμως αρεσκόμεθα όλοι στο ψυχικό στραπατσισμό
Κι αυτό που σου πρέπει και 'σένα είναι να προλάβεις να κτηνοποιηθείς τάχιστα
Η θεάρεστη αγνότητα που αναζητάς δεν υπάρχει
Ίσως βέβαια εν καιρώ σου δόσει ελπίδα μια παράδοξη συνάντηση τάσεων παραίτησης και πορευτείς διπλός
Αλλά καλύτερα να αποκτήσεις ένα χόμπι
Για ν' αποφύγεις και τα χρόνια χανγκ όβερ
Το Μπάντιμτον σου ταιριάζει

Τώρα,αν δε σε πείθω..
Σε κάνα ξερονήσι στο Αιγαίο,καναν Μόγλη μήπως;
Και να πάει να χεστεί και το φέρι, αλλά δε θα μείνεις αγνός αν σκοτώνεις φίδια προς βρόσην
Για κάτι βορειότερο,δε ξέρω αν οι Εσκιμώοι βγάλαν δόντια κι αυτοί
Αλλά θαρρώ τους έφτασε κι εκεί η τηλεόραση
Χώρια που αναλογικα,γι αυτό που ζητάς,φαντάζομαι θα'ναι σα να ψάχνεις μυγα στ'άχυρα
Για Βεδουίνους δε το συζητώ,δε θα επιβιώσεις μέχρι να τον βρεις

Λυπάμαι αλλά εν τέλει, μου απομένει η συμβουλή της αυτοδιαπόμπευσής σου
Αλλά για το καλό σου βρε χαζό..

Το αντάλλαξα με ολίγον φρέσκον παρελθόν,όπως θα'κανε κάθε σώφρον πίθηκος.
Λυπάμαι πολύ.Για 'μένα κυρίως..αλλά λυπάμαι πολύ-συνοδεία ειρωνίας.
Θα μου το κατέστρεφε ούτως ή άλλως το περίφημον "δε το θυσίασες για 'μένα".
Πλέον έχω ό,τι έχεις και μπορώ και εγώ να σου μιλάω εκ του ασφαλούς για το δήθεν "γραπτόν" μας που αυνάνισες.
Κάνοντας αυτήν την σοφή πράξη εξισορρόπησης, απέκτησα μια αίσθηση επικυριαρχίας-Να...αυτή που νιώθεις και 'συ όταν μου μιλάς, μόνο και μόνο επειδή αβαντάρεσαι απ'το σεξουαλικόν ενεργό σου.
Αλλά για δες..Μπορώ πλέον και 'γω να ονοματίζω μια αγκαλια κατά βάση μητρικής υφής σε ερωτική.
Κι είναι μεγάλη υπόθεση να καταπλακώνεις τη λύσσα σου για το εκλεκτόν σου με ολίγην πρόσκαιρη νηνεμία.

Χορεύει απαίσια
Τραγουδάει παράφωνα
Βήχει πριν προλάβει να βάλει το χέρι
Φοράει απαίσια ρούχα
Μιλάει μ' οποιον βλάκα βρει
Γιατί όχι και με 'μένα;

Δε μπορώ να τα πάω καλά
Δουλεύω με 4,5 απλά πράγματα για να κυλάει
Και ήδη έχω τάσεις φυγής
Μου πήραν και το ενυδρείο μου
Τι έκπληξη..πορτοκαλί..

Πρέπει να'ναι μια ακόμα απ'αυτές τις μέρες
Θέλω να χλευάσω λόγους που μας κρατάνε μακριά
Και να πάμε για φα'ί'
Για γήινες αγκαλιές
Να περιμένουμε να μας απομυθοποιήσει το φως της μέρας

Όταν ξημερώνει μυρίζει ρουτίνα
Και αντιπαρέρχομαι με βιταμίνες
Μια γρήγορη εισπνοή καθαρού αέρα
Και την αίσθηση των ανοιχτών πόρων στο κεφάλι
Έως ότου με ισοπεδώσουν τα μούτρα τους

Οι ανάγκες είναι άλλες το πρωί
Και λιγότερο κοινωνικοποιημένες το βράδυ
Φοβόμαι στα σκοτεινά
Και θέλω να μας προβάρω για να χωράμε σ' εναν τάφο
Χωρίς να πιανούμε πολύ χώρο

Θα είναι όμως ακόμα ένας μάταιος ύπνος
Χωρίς καν την αίσθηση μιας απίθανης επίσκεψης
Αφού όλα έχουν ισοπεδωθεί από μια χρόνια ματαιότητά
Που με κάνει κακό άνθρωπο
Και μου στερεί το δικαίωμα να μιλάω κι εγώ στον ύπνο σου

Εξιστορώ ανούσια επεισόδια μιας ηλίθιας ζωής
Αρνούμενος επί ώρα να μπω στο λούκι να ψάξω έναν αναπτήρα
Και νιώθω λιγάκι ανήσυχος σήμερα γιατί θα ξαναβγώ στη γύρα
Ενώ ξέρω πως δεν έχω κάτι άλλο να μου ψάξω
Και λιγάκι αδικημένος
Γιατί δεν βλέπω το ποιητικόν τώρα τελευταία
Λες και πρόλαβαν και πληγώθηκαν όλοι

Μ'αρέσουν τα μεγάλα αμερικάνικα φορτηγά,το σπίτι στον καταρράκτη,οι πράσινες λάμπες βιβλιοθήκης,τα v.i.p. εισητήρια,τα κότερα και τα λεφτά των άλλων.
Κι αυτό το λέω, για την περίπτωση που θελήσει κανείς να μου πάρει κάποιο δώρο.
Αν πάλι προτιμά,μπορεί να στείλει βίντεο με την υποψηφιότητά μου στο home extreme makeover.
Έχω άλλωστε προσφέρει πάρα πολλά στους συνανθρώπους μου και είμαι γνωστός στη γειτονιά για τις αγαθοεργίες μου
Στα μάτια κάποιων εξ αυτών διακρίνω καθημερινά έναν κάποιο θαυμασμό-ακούω λόγια πίσω απ την πλάτη μου-εισπράττω γλυκανάλατες καλημέρες.
Όταν βγαίνω έξω,κάποιες γριές μου φιλούν το χέρι. Και τα σκυλιά της Χαριλάου δε κατουράν στις ζάντες μου.
Όπως κι αν έχει και δίχως να ξέρω αν το ίδιο ενιωθε και η Μαρία Τερέζα,επουδενί δε νιώθω πως επέτυχα την πλήρωσή μου.
Μάλλον γιατι έχω αυτά τα μοναχικά βράδια και αδυνατώ να απαλλαχτώ απο την ρουτίνα του αυνανισμού.
Κι επειδή τρώω διαρκώς delivery

Περί ματαιότητος
Τη στιγμή που νιώθεις την κούραση
Που θέλεις να παίξεις αλλά δε μπορείς
Γιατί ξέρεις το τέλος
Αφού βλέπεις
Δυό,χέρι χέρι
Στη μεγάλη τους βόλτα
Να πληγώνονται για να 'ναι μαζί
Κι έναν τρίτον
Χωρίς σώμα να σπρωχτεί
Να βάζει νάρκες
Στην ταράτσα του

Είχα αυτήν την άσχημη μέρα
Ήπια και το χαλασμένο γάλα
Και μισώ μέχρι και τα μπισκότα μου
και το κάθισμα τις τουαλέτας που στρίβει
και το νερό στο ενυδρείο που είναι θολό απ'τα σκατά
Αυτός ο χώρος είναι τόσο μικρός και δε γεμίζει με τίποτα

Πριν κατέβηκα στο μαγαζί κάτω και είδα ένα καινούριο πρόσωπο
και υπήρξα τυπικός
Δήλωσα τακτικός
Κι έφυγα, πιο γρήγορα απ'ότι εσύ
Θα μπορούσα όμως να 'χα βοηθήσει με τα ψιλά
Ίσως γινόμουν συμπαθής

Χρειάζομαι κάποιον εδώ πέρα
Έχω και λίγο πορτοκαλί  άδειο ακόμα να κολλήσει ό,τι θέλει
Και λίγο άδειο κάπου εδώ
Ειλικρινά...δε μπορώ να το κάνω όμορφο
Δε θυμάμαι πως
Ίσως λίγο πράσινο

Έχω εικόνες από βαριά βιομηχανία
Κάρτ ποστάλ εποχής
Το αίσθημα της αποτυχημένης στιγμής μου
Το χαρτάκι με το Ρίτσο
Μια φωτογραφία της Σαμοθράκης-που παραμένει θέλει δε θέλει
Και μια εικόνα σου γερά σφηνωμένη στα μυαλά μου-που παραμένει θέλει δε θέλει

Άυριο θα 'χω αυτήν την αποτυχημένη μέρα
Και θα' μαι λιγάκι κουρασμένος
Θα αερίσω τα σεντόνια μου
Θα πλύνω το μπαλκόνι
Θα μάθεις τι είναι συγχώρεση-θα μου μάθεις πως είναι αργά
Αλλά δε θα μ' αφήσεις να πυροβολήσω όλες τις λάμπες

Δε θα τον έλεγα ψυχρό,αλλά αυτός ο πορτοκαλί τοίχος είναι αν μη τι άλλω αντισεξουαλικός
Θα μπορούσα να ζήσω εδώ μέσα
Ανοίγει άλλωστε και ο καναπές
Μόνο που με όλα αυτά τα παρελκόμενα τις μετακόμισης με έχω θορυβήσει
Διαπίστωσα πως διακατέχομαι από μια ακραία ανασφάλεια εξαιτίας της αμέλειάς μου να αγοράσω βετέξ
Και το χειρότερο, έχω μια εμμονή να αποκτήσω ένα
Ροζ
Θα μπορούσε βέβαια να είναι και χειρότερο
Να ένιωθα άσχημα χωρίς σεμέν πάνω στην τηλεόραση
Αλλά δεν έχω τηλεόραση

Αντιπαθώ αυτή την πρωινή ευδιαθεσία διότι βαριέμαι να την αξιοποιήσω
Κι αν ακόμα επιλέξω να ξεπορτίσω η διαδρομή μου δεν ξεπερνά ποτέ το ενάμιση τετράγωνο
Αναλογικά με την απόσταση από το σπίτι μου μέχρι το προποτζίδικο,τα 20 ευρώ που χάνω στο κίνο τελικώς είναι πολλά
Βέβαια με βάζω και σε άλλες διαδικασίες
Καθαρίζω τ' αυτιά μου
Πέρνω τσιγάρα για όλη τη μέρα
Τρώω τυρόπιτες
Κακάο
Πίνω δεύτερο καφέ απ' το μηχάνημα και βλέπω δέκα είκοσι κληρώσεις
Και μεσημεριάζει τελικώς και είμαι μείον 35 ευρώ
Αγκαλιά συνήθως με μια μακαρονάδα
Εξαντλημένος απ τη σκληρή δουλειά
Και με μια πλήρη απέχθεια για οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινη επικοινωνία
Χώρια που ο απογευματινός ύπνος δε συγκρίνεται ούτε με ένα ποταπό 8 στα 12

Θα πάρεις στο χέρι τον τενεκέ με τα φάρμακα με τα οποία ξαπλώνεις αγκαλιά τα βράδια και θα 'ρθεις να κοιμηθούμε οι τρεις μας
Φέρε και την ηλίθια πράσινη πυτζάμα σου
Να ξέρεις όμως ,θα κάτσω να με πανικοβάλεις με τον φόβο του θανάτου
σου για λίγη ωρίτσα
Θέλω να μάθω πως είναι να επιβιώνεις επί 24ωρο με τον φόβο μιας ελιάς στο χέρι
Να δω πως καταφέρνεις ταυτόχρονα να μιλάς για έπιπλα και να υποκρύπτεις τη φρίκη για τα ξεραμένα σου λαιμά
Να σε δω να κοιτάς προς την πόρτα γιατι δε ξέρεις αν προτιμάς την κρυμμένη βαλεριάνα στο αρματωμένο σου σπίτι η το σάπιο ροχαλητό μου

Θέλω να 'ρθεις για να δεις πως δεν σαπίζουν τα μυαλά μας εύκολα
Και να σου πουλήσω τη λογική μου πως σου φταίει το φθαρτό -εκεί- πιο κάτω

Αναγνωρίζω πως χρίζει σεβασμού ο εκάστοτε αντικαταστάτης μου
Ακόμα κι αν αυτός αντιστοίχως έχει επιδείξει μηδαμινό, προκειμένου να θρονιαστεί στη θέση μου
Ή ακόμα κι αν μου χει φλομώσει με σιωπή τα πεδία της επιθυμητής μου διαλεκτικής

Τρομοκρατούμαι όμως ελαφρά διότι έχω αρχίσει να χάνω την πίστη μου σε 'σένα
Και με πιάνουν οι νευραλγίες μου διότι δεν μπορώ με κανέναν τρόπο να αντιστρέψω την παρανο'ι'κη στατικότητα των ρουφιάνων σου
Ούτε βρίσκω τον λόγο που συνεχίζουν

Κι απ' την άλλη,το'χω καταλάβει πως δε σου έχω νεκρώσει
Και φοβάμαι την σύμπτωση που θα με κάνει να πάψω να περιμένω να μπεις από μια πόρτα
Γι' αυτό θα στον έχω σκοτώσει μέχρι την Κυριακή

Γιατί σε ότι έχει να κάνει με την ανάγκη μου για 'σένα, δεν θα την βάλω ποτέ εκεί
Πίσω από την κούτα
Μέσα στις  σκόνες
Σε μια μάυρη σακούλα
Σ' ενα ψηλό πατάρι
Για να μη μπορώ να σε βρω άμα πιώ
Ή κερδίσουμε

Το μόνο που δε θ' αλλάξει ποτέ είναι αυτή σου η ανηφόρα,το σχολείο που καθόσουν-που δε κάθεσαι πια-ο κακός ποδοσφαιρικός μου εαυτός και η αποχή σου.
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι που 'χω δύο φώτα πια ,ένα 9 στα 12 και μια ανάγκη να γράφω μαλακίες για να ξέρεις πως μου λείπεις.

Δεν είσαι εδώ κι αυτό είναι κακό
Γιατί εγώ δεν έχω φύγει
Ούτε θέλω
Και μπορώ να μιλάω για 'σένα συνέχεια
Σ' εμένα

Είναι σα να ξυπνάς μ'αυτόν τον απαίσιο πόνο στον αυχένα
Και να καταράσσεσαι την αποτυχημένη σου επιλογή να κοιμηθείς στον καναπέ
Να σκέφτεσαι πως το να φτιάξεις καφέ είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο
Και να τα παρατάς και να ξανακοιμάσαι μιας και ποτέ δε θα ξεφύγεις απ'αυτήν την παραίτηση
Πόσο μάλλον από την απίστευτη ώθηση που σε οδηγεί χρόνια τώρα στο να είσαι μαλάκας

Ξέρω πότε θα γελάσεις,πότε θα κλάψεις,πως θα ξεφτιλιστείς και πως θα προχωρήσεις.
Ξέρω πως έχεις περάσει από δω με άλλη μούρη και πως δεν κρύβεις εκπλήξεις-και πως θα ξαναπεράσεις.
Και γι' αυτό δε βρίσκω για ποιόν λόγο θα πρέπει να με προβληματίζει η δειλία μου.

-Δεν είμαστε παρά μια τραγική εγκεφαλική επανάλυψη αιμομειξίας.Όμοιοι μεταξύ ομοίων,συμβατοί και προβλεπόμενοι,κακοκουρδισμένοι όσο δε πάει-.

Βέβαια -θα πρέπει να το ξέρεις- είμαι λιγάκι επικίνδυνος μιας και την αλήθεια μου δε τη θεωρώ καθόλου σχετική.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ζω με την αναζωογονητική πεποίθηση πως είμαι πρωτότυπος
Αλλά ποιό το νόημα να είσαι κάτοχος πένθιμης αλήθειας;

-Για να δίνεις λόγο ύπαρξης σ' αυτούς που πλασάρουν ως ιπτάμενα τα μυαλά τους και ξυρίζουν το στηθος τους
-Ή για να βαφτίζεις ως "ιδιαίτερα"-χωρίς να σου δίνεις λογαριασμό- τα όποια όμορφα καλουπωμένα πλασματάκια τύχει και γοητεύσεις.

"Η δασκάλα σήμερα μας έμαθε πως της απόλυτης γνώσης έπεται η ελπίδα"
Μα..το κύριο γνώρισμα των ηλιθίων;

Θα σε σώσω από τον κόπο..Τι θες να μάθεις;
Ναι, σιχαίνομαι που προχώρησες και περνάς καλά
Θες να σε βοηθήσω να ολοκληρώσεις με το ν' αναλογιστούμε το μεγαλείο σου;
Να το κάνω κι αυτό..Άλλωστε ποιος ο λόγος να κρύψω πως γαμιέμαι να σε σκέφτομαι όλη μέρα..

"Τ' αδύναμα πλασματάκια που κατακεραύνωσες λοιπόν, σε προσκυνούν.."

Μπορείς πλέον με κάθε επισημότητα να με θεωρείς κατεκτημένο και ευελπιστώ αυτό να σε βοηθήσει να του κάνεις καλύτερο κρεβάτι..
Άλλωστε γι' αυτό δε με προσέγγισες; Για να δεις αν ξυρίζεται ή για να δεις αν έχασες το βασίλειό σου;
Εδώ είναι όλα,μην ανησυχεις..Όλα σου ανήκουν..Και γιατί σ'αγαπάω,πάρε και την αιωνιότητα που σου αξίζει..
Όσο για το φιλί  και την αγκαλιά μου, αυτά δε τα 'χεις..Αλλά τι σε νοιάζει..Χείλια και χέρια,όλα ίδια είναι..
Απλά,σε παρακαλώ, αν μπορείς, μην με ξανακοιτάξεις έτσι. Σιχαίνομαι όσους με κοιτούν με τα ματάκια σου και δε με θέλουν για πάντα

Να υποθέσω πως είμαι τα χιλιοπαιγμένα μου τραγούδια πια
Με μυαλά σαν τα κείμενα αυτών που εμπιστεύομαι κι αφήνω να καρπαζώνουν τις λογικές μου
Με όριο επιφυλακής την κλειστή πόρτα όταν πατάει η φωνή της πάνω σ'αυτή την νότα
..που με κάνει να ψάχνω ολίγην αγκαλιάν..

Και προσπαθώ να πουλήσω τον εαυτό μου σ'εναν ξένο και δε μπορώ
Αφού μεγαλώνω και πρέπει να προλάβω να δω αν περιμένω στο σωστό σημείο ή αν θα πρέπει να κατέβω πάλι λιγάκι πιο κάτω

Αλλά πως να ξεφορτωθείς κάτι που ζέχνει τσιγάρο,ούζο και εξαντλείτε σε δέκα δευτερόλεπτα;
Ουτοπικόν
Και με ειρωνικα : "γιατί τρέχεις και κυνηγάς να με γνωρίσεις όταν θες απλά να κάτσεις μια μέρα;
-Γιατί τρέμει η φωνή σου όταν δε θα μ' αφήσεις να την ξανακούσω αύριο; "-τα όρια επιφυλακής θα αναθεωρηθούν
Δεν γίνεται να κάνω λάθος και δυστυχώς δε μπορώ να αναθεωρήσω
την ελπίδα μας

Γνώρισα τον Α'ι' Βασίλη σήμερα.Ηλίθιος άνθρωπος και ελαφρά παρανο'ι'κός
Κάπου τον είχα ξαναδεί πάντως,κόβω το λαιμό μου,δε ξεχνάω ευκολα κολώνιες

 Μπήκα αποφασισμένος και ρουθούνισα ό,τι βρήκα.Πήρα σε όλους κολώνιες

Θα εισβάλλω ενώ κοιμάσαι και θα ψάξω όλα τα συρτάρια-και στο πατάρι
Ντεπόν,ασπιρίνες,ογκμεντίν,παραπλάστ,χαζαπλάστ,μαφουλέν-και τις σταγόνες!
Τα έχω σε λίστα-Μαθήματα Δερματολογίας μικρό μου,το χω ξεσκίσει..
Και Παρασκευή φεύγω,Σάος για Νίκη,με σπρέυ- σπρέυ ροζ
Να ξέρεις πάντως,χτες κατούρησα και το λεωφορείο-ένα άλλο πιο καινούριο,έστω-την Πέμπτη στις έξι εκεί,ειναι καλά?
Κι ηταν εκεί και το αφυδατωμένο κρεμμύδι-μου λείπεις οικτρά
Έχω και τις ψείρες σου αν τις θες πίσω-αυτές δε ξέρω τι να τις κάνω

Κι αφού κατάφερα γι' ακόμη μια φορά να εισπράξω τον μηδενισμό που μου αναλογεί παίζοντάς το θηρευτής του θέλω μου
Νιώθω έτοιμος πάλι να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα απ'ολα
Να καρατομήσω τα παρελθόντα μου
Και να απέχω αφειδώς.-

Δε φταίω που άργησα

'Ηρθε η μέρα της "αποκάλυψής" και για 'σένα..Είδες τη φάρα μας όπως είναι..Άσχημη..
Φτυστός κι εσυ..Ένας απο μας..Ικανός για τα μεγαλύτερα σκατά..Και ψ_ματα
Κατεβασμένο το κεφάλι σου,λοιπόν..Και στη σειρά,όπως όλοι μας
Καλώς ήρθες στους ομοίους σου.

Έσπασα και 'γω κάτι μια φορά.Γιατί τόσος ντόρος;Δεν ήταν καν κάτι δύσκολο,το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να είμαι ο εαυτός μου.Χώρια που κέρδισα απ'όλα αυτά.Την αίσθηση του μεταχειρισμένου.Του ελαφρώς βιασμένου.Και το ξέρεις,δε θα'ταν τίποτε το ίδιο αν δεν είχες να με αγγίξεις τόσες μέρες

Αν καταφέρεις και το βγάλεις σκάρτο,θα είναι πιο εύκολο, ε?
Έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου για να το κάνεις

Πάντως να ξέρεις..για μένα ήταν πιο εύκολο,μου το βγαλες εσύ
Αλλα δεν είναι και κάτι για να ζηλεύεις
Απλά είμαι σε καλύτερη μοίρα,δεν θα μπω στη διαδικασία να ψάχνω

Είναι γύρω στις 3,5 χιλιάδες.
Πρέπει να μένουν τουλάχιστον άλλες τόσες.

Διεξόδους βλέπω μόνο στον τζόγο και στην αναμονή της αποκάλυψης της κρυφής μου χάρης.
Είμαι ηλίθιος με άλλα λόγια.

Κάποια πράγματα πάντως ακόμα λειτουργούν.
Μου σηκώνεται καταρχην.

Κι έχω και την αίσθηση πως προχτές που περπάτησα εκείνο τον δρόμο ανάποδα παρατηρούσα λεπτομέρειες.
Αυτή η ..."κρυφή" μου σχέση με τα κτίρια.

Μεγάλο ταξίδι.
Να μη ξέρεις αν είσαι ή δεν είσαι μόνος τελικά?

Στην πόρτα,καμαρωτοί,ευτυχισμένοι για την καλή μοίρα των "εν τη ενώσει" τέκνων τους,σαν να τους έφυγε απ' την πλάτη 30 ετών κοτρώνα ,σαν να τα βύζαιναν ως τώρα.Στον κήπο,στιβαγμένες ανα δεκάδες σε καλυμένες καρέκλες,εκατό πεινασμένες γριές χαιρετούρα,εκ των οποίων άλλες ήδη απογαλάκτισαν και άλλες όχι,με το επίτιμο κρασί του συμπεθέρου στο χέρι.Κι εγώ με τα δαιμόνιά μου,να ανοίγω τα ταψιά του κέτερινγκ πλάθοντας πλάνο δύο πιάτων στο μυαλό μου,ελπίζοντας κάποιος να με δει και να φωνάξει πως "είναι δικηγόρος",για να χουν να συγκρίνουν ,να πάψουν να κοιτάνε τα παππούτσια μου.

Έχω πάνω μου δέκα κιλά βρώμα περίπου,συνειδητή

Δεν είναι κάτι για να σ' ανησυχεί
Απλά δεν ήξερα να κάθομαι στο θρόνο που με βόλεψες
Με φασιστοποίησε η αγνότητά σου
Κι ήμουν κι εγώ ό,τι κι οι άλλοι
Δε θα μπορούσα να διαφέρω,έχω πληγωθεί
Έχω συντριβεί απ'τους ομοίους μου

Αυτό που θα γίνει, είναι ότι από σήμερα θα είσαι το παράδειγμα μου
Θέλω να γίνω ότι κι έσυ
Να βρω δύναμη σαν την πρωινή δική σου
Μια καθαρή καρδιά σε δράμα
να κλαίει γιατί μπορεί και βρωμίζει
Χωρίς να πληγώνει

Έχω εφεύρει συγκλονιστική μέθοδο για να μη με κατηγορώ ότι καταπατώ τη δίαιτα.
Κοιμάμαι μόνο μια ώρα και σηκώνομαι στις 4 το πρωί ,επιτιθέμενος στους φούρνους της Χαριλάου
Η υπερωριακή χρήση της λειτουργίας της χώνεψης μου επιτρέπει να υπάρχω
Με αυτόν τον τρόπο έχω σταματήσει να βλέπω και ψυχωτικά όνειρα με ομελέτες.

Το μόνο που μ' ενοχλεί είναι το ότι κοιμάμαι στα λεωφορεία και στις στάσεις
Και τα τρια πακέτα την ημέρα

Ευελπιστώ παρα τ' αύτα σε αποτελέσματα πριν επέλθει το γείρας
Και σε μια καλύτερη κοινωνικοποίηση
Να πιάσω και γω τον Μάη
Να βγάλω την μπλούζα μου σε beach bar πριν με καταχαρακώσει η εντροπία

Βέβαια με τη δίατα δεν φεύγουν οι τρίχες στην πλάτη
Κι όταν φυσάει φαγουρίζουν
Αλλά ας είναι
Έκανα φίλο φούρναρη

Γι' αυτά που μου έπονται,την ευθύνη την έχω εγώ
Και δεν μετανιώνω για αυτούς που το' σκασαν
Νιώθω απλά ηττημένος ,γιατι δεν τους διαολοέστειλα ακόμα

Ζηλεύω όμως το θάρρος τους
Που φοράνε φουστάνια για να μη νιώθει μόνος κάποιος άλλος
Που κυνηγάνε ένα όνειρο που είναι πιο κατουρημένο κι απ τα δικά μου

Δεν θα μ' έκανε καλύτερο άνθρωπο μια ξένη κουλτούρα
Ούτε ένα συγγνώμη
Το "ηθικόν" που μου εμφυτεύτηκε θα με δοξάσει
Να το δεις..

Τώρα πρέπει απλά να γίνω διάσημος

Για όλα φταίνε αυτοί οι μικρόι φασίστες που επικύρηξαν την συμβατότητά μας
Που μας κοιτούν στα μάτια αλλά δε μας βλέπουν
Οι έχοντες έναν ιερό σκοπό να μας μουδιάσουν.

Και τα 'χουν καταφέρει
Ξερνάμε μικρότητα

Όταν κάποιος γίνει σαν κ εμένα, κουβαλάει αυτό το κάτι σα μίσος
Ψάχνει ευαγγελιστές ανθρώπους
Αποκτά πίστη στη διαφορετικότητα-στην ποια?
Ανατριχίαζει κι απορεί με περίφανα very liberal
Εφευρίσκει την βλακεία για να παραμείνει λογικός,γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει
Αναρωτιέται που ξέφυγαν τα πράγματα και δεν το πήρε πρέφα

Και πτωματοποιείται
Τους βλέπει να ορίζουν κι απλά αντιλαμβάνεται
Τελικά αυτό ειναι συμβιβασμός ε?
Το να αντιλαμβάνεσαι ένα ψέμμα
Kαι να κλοτσάς ενστικτωδώς το σκύλο σου

Ο Γιάννης μου το'πε
Όλη η ιστορία είναι για να πουληθείς
Κι εγώ απλά πρέπει να βρώ εγγόνια να πυροβολώ με τις εφηβείες και τις αφίσες μου

Και οι γουρλωμένοι μου το 'παν
Πως το σπουδαιότερο πράγμα είναι η αγάπη
Και την ξεχειλώνω χρόνια τώρα
Μπάς και καλυφθεί αυτή η πτωματίλα

Αλλά δεν μπορείς να γκαρίζεις μέσα απο τη φάκα
Είναι το καινούριο σου σπίτι
Κι είμαι ο γείτονας που δεν έχει γερή στύση
Που θέλει να γεμίσει αλάτια η μούρη του
Και που μόνο μια γέννα θα του δείξει πως η ζωή είναι δώρο

Αυτό το χέρι δεν ειμαι εγώ,κατά βάθος νιώθω τετράγωνος.
Άλλωστε ποιος άλλος ηλίθιος θα σπαταλούσε έτσι απλόχερα το εν δυνάμει του..
Δεν ορίζομαι ούτε απο μένα τον ίδιο,ούτε να με τρομάξω δεν μπορώ
Μόνο φρικάρω μερικές φορές ,αν μου δώσουν λίγο παραπάνω σημασία.
Αλλά δε κοκκινίζω πια
Κι έχω κι αυτά τα ηλίθια όνειρα, που θα μας γλυτώσουν όλους
Θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω να μαι αυτός που είμαι-και δεν είμαι
Μη μου δίνετε δουλειές
Και μη ζητάτε
Η θάλασσα πως είναι?
Κι εκείνη η σκέψη,για τους τέσσερις ή πέντε,την παραλία?
12 στα 12?
Έχω τον πάντα και δεν σηκώνονται τα μάτια μου
Έχω τον πάντα και δεν μου έπρεπε να τα χα παρατήσει τόσο νωρίς
Δεν είμαι καν 30

Το να αφήνεις πίσω
Δε το μαθαίνεις ποτέ
Είναι πιο εύκολο αν δεν έχει ακουμπίσει παντού
Και πάντα υποθάλπτει μια αίσθηση θνητότητας
Μια οσμή αναγκαίας ρουτίνας

Ξαφνικά οι φίλοι έχουν νόημα

Έχουμε μυαλό,θα πρεπε να είναι πιο εύκολο
Κι όμως είμαστε ζώα
Με υπέρταση ,με αποκομένες μητέρες
Με ένστικτα και συνείδηση
Σε άκαιρο πόλεμο

Ξαφνικά ένας ξένος έχει νόημα

Μοιαζει σαν πόλεμος εδώ και χρόνια αλλά δε θα πρεπε να ειναι.
Η πτωτική μας πορεία..Αυτό που κάποιοι ονόμασαν ταξίδι..
Τι κ αν το δύο έγινε τρία..
Τι κι αν στολίζουμε σα τρελοί στα κρυφα
Τι κι αν ότι μας χαρίζεται το παίρνουμε.
Γιατί να μην..

Κι όμως..Το ίδιο τέλος,η ίδια μέση και μια κάπως πιο νόστιμη αρχή.
Βαρεθήκαμε να παραλύουμε απ την επανάλυψη.
Δεν υπάρχει λόγος ρε φίλε.
Θα πληγώσω όλο τον κόσμο
Απληστος.σκύλος με σαρκες στα δόντια.
Τις σάρκες των άλλων.
Δεν με νοιάζει η ψυχή κανενός όσο η δική μου είναι άδεια

Έμειναν κανα δυο πραγματάκια εδώ και εκεί
Θα τα δωρίσω και αυτά
Γιατί θέλω πολλές πληρότητες ταυτόχρονα
Να αυτοαναιρούνται μόνο σε στιγμή κρίσης
Όταν η φάκα λειτουργήσει
Νικητής είναι ο χαμένος

Αυτή η ζωή με θέλει μαλάκα
Είμαι άξιος εκπρόσωπος σε κάτι που δε ξέρω τι είναι

Εμπνέομαι απο μηδενικές εμπειρίες..
"Αναγωγή του αυνανισμού μου σε Πικάσο"
Δίχως άλλο, μυρίζει λάθος
Αλλά αυτοικανοποιούμαι κι έτσι
Δεν είναι καιροί για να χω και παράπονο
Άλλωστε ακόμα μπορώ να ρισκάρω τους καρκίνους μου
Η απερίγραπτη ικανότητα μου να με φθείρω μου ανεβάζει τις αδρεναλίνες
Είναι τέλεια η ζωη

Είναι η στιγμή που πρέπει να φιλοσοφίσω τη ζωή μου τώρα
Να πω πως όλα είναι αναμενόμενα,προβλεπόμενα
Αλλά να σαρκάσω και τη μοναδικότητά μου
Να νιώσω-όπως αρέσκομαι-επικυρίαρχος του εαυτού μου
Αφήνοντας ένα παραθυράκι πιθανού σφάλματος
Να δείξω λιγο ταπεινός
Για μου εξασφαλίσω τον παράδεισο
Και να μου αναγνωρίσω ένα λόγο για να κλαίγομαι
Για να χω τροφή και γι'αύριο

Θα κοιμηθώ και καλά θα μου κάνω..
Το πρωί θα φάω όλη την κίνηση στη μάπα
Και θα συνεχίσω τον επιτιδευμένο αγώνα μου
Είμαι πλέον πολύ κοντά στο να μπορέσω να απωλέσω τα ανθρώπινα απομεινάρια μου
Για δες...Σφάζω την κουλτούρα μου αλλά έχει γούστο..
Δε διδάσκεται καν αυτό..

Nα 'μαι πάλι εδώ
Αγκαλιά μ'ένα σωρό ημίμετρα
Με κατακτήσεις τινγκαρισμένες από δίψα

Κι έχω αυτό το πρόβλημα..
Ό,τι καταφέρνω,με κερατώνει
Κι είναι κι αυτά τα διαλυμένα πνευμόνια μου..
Η διαρκής αίσθηση της αστοχίας

Δεν έστριψα
Και φταίω εγώ
Προσμένω σα βλάκας τον..τυχερό λαχνό

Δεν θέλω να κουράζω κανέναν με όλα αυτά
Η αποτυχία μου δεν πλασάρεται σαν κέρασμα
Έίναι για ψηλά,για το τελευταίο ράφι
"Μην αγγίζετε"

Θα επαναλάβω τον εαυτό μου..Το καλύτερό μου..
Δε θα πω τίποτα

Ευτυχώς έχω το σκυλί μου και θα βγώ έξω.
Αλλά και πάλι θα έβγαινα για να πάρω τσιγάρα κάποια στιγμή.
Άρα δύο τα τεινά.
Και είναι και τα δεύτερα κατόπιν.
Θα μου μύριζε κατα τις 9,θα την έπινα μια μπύρα
Ισως σου μύριζε και σένα και με φώναζες απο 'κει
Άλλα δύο..
Έχω και τα εξτρα μου όμως..
Να βγάλω απ'το πάρκινγκ τ'αμάξι
Να ταίσω τα ψάρια στον 5ο
Οχι τα ψάρια δεν μετράνε..
Άρα πέντε..
Μια παλάμη..

Θέλω να δω αν μπορώ να το κάνω με θορύβους τριγύρω.
Κατσαρόλες,σκυλιά,παπαγάλους,καθαρίστριες έξω απ'την πόρτα
Οικεία βήματα να δυναμώνουν και να απειλούν
Τον βήχα αυτού που τελικά δεν λείπει
Έχω αυτήν την απολογητική τάση σε μια μέρα που μόλις ξεκίνησε
Και που θα πάρει τη ρέγουλά της γιατί θα μυρίσει σε λίγο.
Θα την κάψω και αυτήν,αλλά ας μείνει αυτό

Τα έχω όλα πάλι στο περίπου
Μου γύρισαν δυο,τρείς φάτσες,με τους ίδιους όμως ρόλους
Και είδα και πάλι το ίδιο έργο
Την κυριαρχία του "ανέγγιχτού" μου
Και του δικού σας
Την ανάγκη του να επιβεβαιώνεται με τους καιρούς
Με κάποια περιττά κιλά
Και την βασανιστική συμπόρευσή του με μία ώθηση να τα παρατήσω

Πως το σκοτώνεις?

Τι κι αν όλος ο κόσμος περνάει τη φάση του
Εγώ σήμερα θα τη βγάλω με τον κεκτημένο χορευτή μου
Θα μου πω πως δεν πειράζει που δεν έχω κάτι να πώ
Και θα ξεχειλώσω τα μυαλά μου για ακόμα ένα βράδυ.
Με τα "θα" που μ'αρέσουν

Με αντιμετωπίζουν σαν ξοφλημένο και αποτυχημένο ιδεολόγο γιατί απλά μεγάλωσα.
Θεωρούν υποτιμητική την υπαναχώρησή μου εκ του ονείρου.
Ποιού ονείρου?
Δεν σταμάτησα να σκέφτομαι τα ίδια πράγματα ποτέ..Απλώς παλαιότερα δεν άντεχα και τον εαυτό μου..
Ας πουμε λοιπόν πως βγήκα κερδισμένος..
Κι ας μη δικαιολογώ πλέον τόσο εύκολα την προβλέψιμη αποτυχία μου..
Εν αντιθέσει με την απαισιοδοξία μου ,που την δικαιολογώ..
Που όμως στο κάτω κάτω δεν είναι δική μου..
Βαλτή είναι.

Κάποιοι απο εμάς υπάρχουμε απλά για να καταγράφουμε.
Για να παίρνουμε τις στιγμές των άλλων και να τις ταυτοποιούμε ως ιδιαίτερες.
Να τις χρωματίζουμε με μουσική και να τις χαντακώνουμε σε "προς αποκάλυψιν" χαρτάκια.
Σκοπός μας είναι να εντοπίζουμε και να μην αγγίζουμε.
Η συμμετοχή μας απαγορεύεται,δεν θα μας αναζητήσει ποτέ οποιαδήποτε εικόνα.
Είμαστε αναγκασμένοι να παρατηρούμε απο μακριά όσους έχουν την δύναμη να το σκάνε.
Σκοπός μας είναι να δίνουμε απλώς αξία στις ιδιατερότητές που ποτέ δε θα αποκτήσουμε και που αυτοί δε θα εκτιμήσουν πριν μας ακούσουν.
Άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το σκάσουν και άνθρωποι που δεν μπορούν..

Aυτή τη στιγμή θα την περάσω μαζί σου.Γιατί οι τόσες που πέρασα χωρίς ήταν αρκετές.
Και γιατί θέλω να σου πώ..Θα κάνω ότι δε πρέπει να κάνω σήμερα το βράδυ μωρό μου.Πρέπει να προσπαθήσω να κοροιδέψω τον εαυτό μου.Γιατί δεν αντέχω το μυαλό μου.
Δε σου μοιάζει καθόλου.Δε ξέρει πως δε μυρίζει όπως εσύ.
Και μένει κοντά σου ψυχή μου.Δε πρέπει να πάρω λάθος δρόμο..
Δε μου πρέπει μωρό μου..Σε ψάχνω έξω από την πόρτα μου και δεν μου πρέπει.. Η αγκαλιά σου με έσπασε λίγο..
Αυτόν?
Ήταν πιο όμορφος από μένα ?
Δεν μπορώ να με φτιάξω μωρό μου,δε μπορώ..

Τα πρωινά μου συνοδευτικά είναι εδώ,7 τσιγάρα.Και μ'αρέσει που δε πλύθηκα,λατρεύω να το κάνω χειρότερο.
Η οικοδομή δίπλα χτίζεται ακόμα,η τηλεόραση είναι τηλεόραση.
Δε θα βγώ.Και να με πάρεις τηλεφωνο δε θα βγω.
Κι έχω κι αυτήν την αίσθηση πως ένα κομμάτι της λογικής μου είναι σώο..Ωχ,δε μου πρέπει τώρα αυτό..
Παλιά έβλεπα αυτό το όνειρο,με το ασανσέρ που πάει παρακάτω.Σήμερα είδα καρχαρίες κι ένα νεκρό σκυλί.
Μ'αρέσει κι αυτό όμως,μ'αρέσει..
Νομίζω θέλω να αδειάσω μια χρυσή κάρτα στο Μαρινόπουλο και να κοιτάω γείτονες.
Με μάτια "γειά σας,είμαι ο άπλυτος γείτονας!".
Δε θα βγω.
Χτές δεν πέρασα πολύ καλά.
Είχα μαζί μου τέσσερις αναπτήρες..Και 3 ευρώ.
Κι αυτοματοποιημένες διαδρομές.
Δε χρειάζομαι ταξίδι.Θα μ'άρεζε όμως να διαλέγω τι χρώμα δερμάτινα καθίσματα θα του βάλω.
Θα κάνω τον μάγειρα για λίγο και θα το σκεφτώ
Και δε θα ξημερώσει δύσκολα αύριο,και τ' απόγευμα νυχτώνει νωρίς.Ευτυχώς.

Μπορώ και μετράω μέρες χωρίς,μάλλον τ' αφήνεις να φύγει.Δεν ήταν υγιές,το ξέρω,αλλά δεν μύριζε απελπιστικά τέλος.
Και σέρνομαι απ'το πρωί,έχω αυτές τις πένθιμες σκέψεις ,που τις είχα ξανά,αλλά πόσο να με βοηθήσει η οικειότητα?
Πιάστικα με τη μάνα μου στα χέρια χτες,το μοίρασα παντού για να ελαφρύνει αλλά δεν.
Το βράδυ ήταν θεατρικό και το κράτησα λίγο,ήθελα να 'ρθω από κάτω,να καταλάβω γιατί.
Μια μεγάλη απορία,γιατί τόσο μίσος?Εγώ στο γέννησα αυτό?

Πήρες το τσεκούρι σου και έκανες τη δουλειά.Και την έκανες καλά.Τα συγχαρητήριά μου, μου άξιζε..Ήμουν ένας μέγιστος ξεφτίλας,ο καταστροφέας της καθημερινότητάς σου,το κακό σου πρωινό ξύπνημα.Δε μου άξιζε καλύτερο τέλος απ'αυτό.Ασε που ούτως ή άλλως κάποια πράγματα τελειώνουν όπως αρχίζουν.Όλοι τελικά ξαναγυρνάμε σπίτια μας κάποια στιγμή.Και στο δικό μου δε θα νιώθω περισσότερο μαλάκας απ'ότι στο δικό σου.